Tra(i)nsgender

‘Thee, koffie, thee, koffie, thee, koffie?’ Met een continu monotoon geratel baant een Indiase man met een thermosfles zijn weg door het gangpad. Zijn collega volgt en roept er dwars doorheen welke gefrituurde snacks hij verkoopt. Ik zit naast een Indiaas gezin waarvan moeder alvast de boontjes dopt voor het avondeten, zoonlief over de blauwe bankjes heen tijgert en vader de aandacht van de theeverkoper probeert te trekken. Verderop stuurt de conducteur zwartrijders naar buiten, speelt een tiener Indiase hindiepop en probeert een man zijn zes enorme zakken met rijst onder de stoelen te proppen.

Een alledaags tafereel in de zogeheten sleeperclass van de Indiase langeafstandstrein. De coupés in deze klasse bestaan uit compartimenten met 8 uitklapbare bedjes en is door de prijs en het relatieve comfort populair bij de Indiase middenklasse. Omdat er meer tickets worden uitgegeven dan dat er bedden beschikbaar zijn is het er meestal gezellig druk. Ik kijk er dan ook niet meer van op als er ’s nachts een paar mensen opgekruld aan mijn voeteneind komen zitten, er een christelijke non onder mijn bank slaapt en ik over een man struikel die in het halletje voor de deur van de wc ligt.

Dan hoor ik achter mij ineens luid handgeklap en stapt er met bombarie een dame in. Ze draagt sieraden, een stijlvolle jurk en een lading make-up en als ik goed kijk zie ik dat het een vrouwelijke transgender is. ‘Geef me geld!’ roept ze met een zware stem terwijl ze teder over de benen van een van de mannelijke medepassagiers aait. Een jongen graait zenuwachtig in zijn broekzak en tovert er snel een briefje van tien roepies uit. De dame streelt nog een keer en haalt haar hand over het hoofd van zijn buurman, die ook meteen zijn portemonnee trekt. Tevreden loopt ze met ferme passen door, tot zichtbare opluchting van de heren. Moeder stopt even met het doppen van de boontjes en vertelt me dat Indiërs over het algemeen nogal preuts zijn en dat zo’n openbare uiting van intimiteit als zeer ongemakkelijk wordt ervaren. ‘Hier maken de dames schaamteloos gebruik van en laten hun slachtoffers pas met rust als ze hen wat geld toestoppen,’ zegt ze lachend.

Ik kom weg met een knipoog en een onvermijdelijke selfie; ‘buitenlandersvoordeel’ grapt ze. Dan klautert ze in the middle of nowwhere de trein weer uit, zwaait vriendelijk vanaf het spoor en kijkt waarschijnlijk uit naar de volgende lading preutse mannen, die nu nog niet weten dat ze een ongemakkelijke show te wachten staat.