Sones en Masjato

Het is vrijdagochtend half twaalf, een mevrouw van rond de 50 (wat lastig in te schatten is door de hoeveelheid botox) komt het restaurant binnen. D’r kleine chihuahua fier voorop met een roze bandje om haar nek waaruit blijkt dat het ‘Gucci’ heet. Een overdreven walm parfum bereikt zelfs de keuken waar ik op dit moment sta. Ik loop naar voren en wil eigenlijk direct weer omdraaien als een net íets te overdreven stem roept: ‘HALLO?! ZIJN JULLIE OPEN?’ Mijn eerste reactie is: ‘NEE mevrouw, de DEUR staat hier altijd voor de GRAP open…!’ maar mijn aangeleerde horeca-etiquette zorgt ervoor dat ik op een nette toon verder ga met: ‘Goedemorgen mevrouw, maar nátuurlijk, neemt u lekker plaats dan zal ik zo bij u komen’. Het was rustig die dag, we hadden slechts één reservering maar deze vrouw slaagt er dus daadwerkelijk in om nét aan dié tafel te gaan zitten waar het gereserveerd bordje op staat. ALSOF DIE ANDERE 19 TAFELS NIET GOED GENOEG ZIJN!? Nadat ik haar toch maar vriendelijk verzocht om naar een andere tafel te verhuizen bekeek ze de kaart. Ik liet haar nog geen MINUUTJE alleen of daar was het verschrikkelijke ‘vingerknipje’ al alsof ik haar SLAAF ben. Ik wilde haar de komende 287592 jaar negeren maar ik raapte mezelf bij elkaar en liep met een grote (neppe) big smile naar haar toe en vroeg: ‘Wat mag het voor u zijn?’. Nadat ze me aankeek alsof ik Russisch praatte kwam er dan toch eindelijk iets uit d’r veel te dikke lippen: ‘doe mij maar de sones en de masjato’… Nu was het mijn beurt om haar (geheel terecht) aan te kijken alsof ze Russisch praatte, want bedenk je goed, dit klonk nóg dommer en onduidelijker dan dat het hier staat. Als ze nu een lief, aandoenlijk aardig omaatje van 95 was geweest had ik haar met alle liefde uitgelegd dat ze waarschijnlijk de Engelse zoete broodjes ‘Scones’ en de Italiaanse koffie ‘Latte Macchiato’ bedoelde waarna ik ze direct voor haar ging maken maar dat schattige omaatje was ze duidelijk NIET. Ik deelde haar met een lichte ondertoon mede dat ik nog nooit van ‘sones en masjato’ gehoord had en zei toen: ‘Appelgebak en een koffie voor u dan maar?’ Na een kleine knik draaide ik me net op tijd om, om haar commentaar niet aan te hoeven horen. Helaas geen fooi die ochtend…