Reflectie

Ik kijk je diep in je ogen aan. “Waar ben je mee bezig?” Het was een oprechte vraag, en minder bot bedoeld dan het klonk. “Wat wil je nou echt bereiken?” Je zucht en twijfelt. “Kan jij me dat vertellen?” Vragend kijk ik je aan. “Weet je, tot dit moment ben ik altijd mee gezweefd met de samenleving: middelbare school, studie met goede baangarantie, enzovoorts. De masterkeuze die ik nu maak is pas echt van belang. Moet ik op mijn intuïtie af gaan? Moet ik kiezen wat slim is? En hoe weet ik of ik de juiste keuze maak?”

Ik kijk je aan met een geruststellende blik. “Fouten maken mag.” “Nee, dat mag dus niet!” zeg je, onverwachts luidruchtig. “De wereld kan zich niet nog meer fouten veroorloven.” Opeens klaart je gezicht op. “Dat is het. Het gaat niet om mijn masterkeuze of mijn toekomst. Het probleem is groter. Waarom doe ik deze dingen? Wat wil ik bereiken?” Het tien vierkante meter studentenkamertje voelt opeens te klein voor dit gesprek. “Eigenlijk leef ik al jaren met de dag en krijg ik het benauwd door te denken aan de toekomst. Waarom? Omdat de toekomst niet alleen onbekend is, maar ook onzeker. Misschien lossen we het klimaatprobleem wel helemaal niet op. Misschien blijft de wereldpopulatie groeien, en de hongersnood toenemen. We zijn tegenwoordig zoveel vertrouwen verloren: in de overheid, in elkaar, in onszelf. We horen alleen maar dat het allemaal mis gaat, en dat wij het moeten oplossen. Daarom zijn we klaar voor verandering. We stoppen met vliegen, we protesteren en doneren geld aan goede doelen. Maar als ik thuis kom, gaat de krant op de mat over een zwarte pieten discussie en een Brexit. Zijn dít nu de grootste problemen? Waar zijn de hoopvolle artikelen? Een tekort aan hoop zorgt voor radeloosheid. En radeloosheid is een voorstadium van gekte.”

Nog één keer kijk ik je aan. Ik zie mijn eigen hoofd in de spiegel. Het ergste is eigenlijk, dat ik bij lange na niet de enige millennial ben die in dit gesprek zijn eigen reflectie ziet. Waarschijnlijk herken jij dit gevoel van radeloosheid en onzekerheid. Maar eigenlijk is het ook enorm hoopvol. Als we allemaal buiten onze tien vierkante meter studentenkamer denken, dan hebben we de mogelijkheid om samen de wereld te veranderen. En verandering is een voorstadium van vrede.