Opruimwoede

Eerste week thuis zonder werk en de opruimwoede is al in alle hevigheid losgebarsten. Dat is nog sneller dan ik zelf had verwacht. In twee dagen tijd heeft al een ruime hoeveelheid spulletjes die ik ooit heb gekocht omdat ik in een vermoedelijke vlaag van verstandsverbijstering dacht dat dat een goed idee was geheel onvrijwillig de weg naar de kliko gevonden. De looppaden die ik tussen alle zooi op mijn zolderkamer aka slaapkamer had gecreëerd waren al nauwelijks meer begaanbaar geworden. Het is dat ik de enige ben die op zolder komt – dat is echt mijn privé terrein – anders had ik er tol op kunnen heffen en zo nog een leuk zakcentje kunnen bijverdienen. Oh well. Ik hoef nu in ieder geval geen parcours vol hindernissen meer af te leggen om bij mijn bed te komen.

Uit ervaring weet ik dat ik mezelf op een bepaald moment zal moeten terugfluiten omdat ik anders dag en nacht doorga met met opruimen. Dat laatste doe ik vaak omdat ik dan eindelijk lekker in die flow zit waar ik in de voorgaande periode maar niet in kon komen (iets met executieve disfunctie) en ik daar optimaal gebruik van wil maken voordat het weer voorbij is. En wat geeft het een kick als je dan om je heen kijkt en ziet hoe het huis ervan opknapt. But there’s only so much you can do in one day en het gaat me steeds beter af om te beslissen waar de grens ligt en mezelf dan rust te gunnen. Al blijft de onrust in mijn hoofd aanwezig tot echt alles is opgeruimd zoals ik het wil hebben.