Oma 2.0

Ze zat altijd in een hoek van haar kamer in het bejaardentehuis, naast de Friese staartklok. Op de derde verdieping, kamer 91. Als wij bij haar op bezoek kwamen speelden we het liefst in de liften van het gebouw. Of op de brandtrappen. Het bejaardentehuis was het enige flatgebouw in onze omgeving.

We keken wel even bij oma maar ze vond ons druk. Ze had misschien genoeg opgevoed in haar leven? In vijftien jaar tijd (tussen 1926 en 1941) kreeg ze tien kinderen. Die trouwden allemaal en kregen ook weer kinderen. Ik ben één van haar kleinkinderen. Één van de vele.

Eens per jaar op oma’s verjaardag kwamen we bij elkaar. In een zaaltje van de kerk. Met muziek, spelletjes, soep en broodjes. Als een koningin zat oma temidden van het feestgedruis en liet alles over zich heen komen. Haar dochters organiseerden, dat konden ze goed. Een familie van meer dan honderd mensen was dan bij elkaar. ‘De Bosma bende’ noemden we onszelf. Mijn moeder was de oudste dochter van de hele club. Ik ben haar oudste dochter.

Mijn moeder werd oma in de tijd dat wij aan de andere kant van de wereld woonden. Eens per jaar kwam ze met mijn pa vier weken bij ons logeren. Toen we terug gingen naar Nederland vonden we een huis honderdvijftig kilometer bij hen vandaan. Jan ging in Den Haag werken. In die tijd was het zo dat partners mee gingen met het jaarlijkse dagje uit van kantoor. Die ene dag in het jaar kwamen mijn pa en ma oppassen.

Onze kinderen herinneren zich die dagen. Ze gingen samen naar de dierentuin in Rotterdam. Of naar het strand. Als ijsje kozen ze een magnum. Veel te groot voor kleine kinderen maar van oma en opa mocht dat. Memorabele momenten. ‘Als je kinderen wilt, zorg je er zelf voor’ heeft mijn moeder ooit gezegd. Één dag oppassen per jaar vond ze genoeg.

Hoe anders gaat het nu. Sinds de geboorte van poppie ben ik iedere maandag in Haarlem. Nu er twee kleine meisjes zijn en Jan met pensioen is gaan we samen. Het zijn dagen met een gouden randje, onze oppasdagen. Nergens mee te vergelijken. Zou ik ook ooit in een hoekje van de kamer naast een Friese staartklok zitten? Een onvoorstelbare gedachte. Ik droom van ‘een bejaardenhuis van de toekomst’, een leuke woongroep in een oude verbouwde boerderij hier midden in de stad. Maar voorlopig reis ik als oppasoma lekker op en neer naar Haarlem. Oma 2.0 💚