Met schuldgevoel aan de gourmet

Ik woon alleen in een studentenflatje en toegegeven, ik voel me best wel eens eenzaam. Om die reden besloot ik enkele maanden geleden om naast mijn trouwe dwerghamster (die zich, zoals het een echte hamster betaamt, enkel laat zien om te hamsteren) ook nog twee konijntjes te adopteren. Een behoorlijke uitdaging in een studio van nog geen dertig vierkante meter, maar het bracht mij rust en gek genoeg wist ik een mooi ruim hok voor ze te maken. Nu leven we dus gezellig samen met z’n viertjes in één kamer. Het klinkt idioot, ik weet het, maar het gaat best goed.

Verklaar me voor gek (dat doe ik zelf ook), maar ik zie die konijnen dus echt als huisgenootjes. Ik zeg ze gedag als ik wegga en ik vertel hele verhalen als ik terugkom. Dat schijnt echter van een hoog EQ te getuigen, dus zie ik hierin nog geen reden om een therapeut op te zoeken. Nu, in de decembermaand, begin ik toch te twijfelen of ik niet eens met iemand moet gaan praten. Het zit namelijk zo: ik voel me schuldig als ik gezellig de feestdagen ga vieren terwijl mijn huisdieren thuis achterblijven.

Natuurlijk realiseer ik me dat dieren geen besef hebben van wat voor dag het is. Of ik nu een dag naar school moet of een avondje ga gourmetten bij de familie, ik geloof niet dat het ze wat uitmaakt. En toch… Ik voel me verplicht om uit te leggen aan die beesten waarom ik wegga. Waarom ik Sinterklaas ga vieren zonder hen. Waarom ik cadeautjes krijg en zij niet. Waarom ik de hele avond lekker eten krijg en zij het moeten doen met hun dagelijkse kost van hooi en water.

Het adopteren van de konijnen heeft zeker mijn gevoel van eenzaamheid verminderd, maar mijn schuld- en verantwoordelijkheidsgevoel zijn wel met tien vermenigvuldigd. Of het me aan de onderkant van de streep iets oplevert, durf ik dus niet te zeggen. Ik hoop altijd maar dat er meer mensen zijn die hier last van hebben. Dat er ergens in het land een praatgroep bestaat, die ik nog niet heb ontdekt, speciaal voor mensen zoals ik. Iemand suggesties?

Overigens zal ik ook met de kerstdagen weg zijn. Ik probeer mijn huisgenootjes er vast mentaal op voor te bereiden. Ik leg ze uit dat ik beter niemand op ideeën kan brengen en laat ze dan een stukje van ‘Flappie’ horen, tot ze zich van schrik verstoppen en ik weet dat het even genoeg is geweest.