Ik had gewoon een grote

Met kerstpakket in het openbaar vervoer. Sjouwen naar de opstap, of eerste beste overstap. En mensen die je zien met je doos.

Al valt de doos niet altijd evenveel op door zijn formaat, de bedrukking laat doorgaans weinig te raden over. Vandaag voelde ik mij ook de man. Met mijn kerstpakket. Vorig jaar gemist omdat ik zelf de maand ervoor maar ontslag had genomen.

Dit jaar mocht ik dus weer zeulen met een pakket. Enkele jaren terug zat er een fikse schijf (toen hippe) leisteen in. Dat was wel even slikken toen ik die dus door het OV naar huis had versleept. Dit jaar waar was hij lichter. Beduidend. Wat handzamer leek het ook. Maar wel groot.

Het is ook niet dat je zo’n pakket onopvallend kan rondslepen. Zoals ik onderweg zag dat sommigen hem onder de arm hadden genomen. Ook dat viel gewoon op. Maar nee, dat ging voor mij niet op. Het pakket heeft voor me op de grond gestaan. Tussen twee armen bij de handvatten vastgehouden, bijna tot op de knieen, tijdens het lopen. Of soms toch met één hand om die ander de onderkant van het pakket van steun te doen voorzien. En ik zag dat mensen keken. Zoals mij dus ook die mensen met kerstpakketten onder de arm opvielen. Maar dit ding was vooral groot.

Over de inhoud zegt dat uiteraard niets. Het is slechts de buitenkant. Maar in eerste instantie zie je het kado ook maar alleen van buiten.. en dat maakt het toch spannend. Vooral zo’n grote. Want daar kan toch meer in. ‘Heeft hij dan zo’n goede baan?" Of "Waar werkt die dan"? Voelde ik ze denken. Puur mijn verbeelding. Maar ik had gewoon een grote. Dat zag iedereen zo.

Ik heb geen boot. Geen auto. Geen vaste baan en geen vriendin. Maar ik had wel het grootste kerstpakket dat ik onderweg heb gezien.