Hulde aan geduld in de jacht naar meer en meer

Hij staat voor me in de rij van de supermarkt. Kromgebogen en een te grote broek om knokige knieën. Hij is zeker 90 jaar, oud broos, bleek en trillend als een rietje. Hij schuifelt naar voren en houdt zich vast aan de kassarand. Langzaam kijkt hij van de jonge vrouw achter de kassa naar mij. Ik knik en lach hem toe. Hij ontspant. De caissière legt haar handen geduldig op elkaar en wacht.

Ik besluit ter plekke zijn tempo aan te nemen. Alles in slow-motion. Terwijl wij met z’n drieën in een vertraagde bubbel zitten, raast, zucht en steunt alles langs ons heen. De wereld van nu: snel en append. De ongeduldigen achter mij zijn allang vertrokken naar andere kassa’s, mopperend om hun ‘verloren’ tijd.

Na een minutenlange zoektocht in alle zakken vindt de oude man zijn portemonnee. Hij haalt er drie stuivers uit, legt ze neer en kijkt verrukt naar de jonge vrouw. Hij wankelt en zoekt steun.

‘Dat is iets te weinig,’ zegt ze zacht. Verward kijkt hij haar aan. ‘Zal ik even?’ vraagt ze en wijst naar zijn portemonnee. Hij geeft het haar. Ze haalt er een briefje uit en geeft hem het wisselgeld. Hij zucht en trillend stopt hij zijn portemonnee weg. Ze helpt hem inpakken.

De caissière en ik kijken elkaar aan. We glimlachen en weten waarom. Zij komt er wel.