Het mooiste Sinterklaascadeau

Sinterklaas zo’n 5 jaar geleden. Het hele treinverkeer ligt plat. Mijn vader zit ergens vast tussen Amersfoort en Amsterdam. Op de bank 5 stuiterende kleuters die niet kunnen wachten tot Sinterklaas komt.

Mijn vader belt nog een keer dat de trein stilstaat en dan valt zijn telefoon uit.

Ik denk aan mijn vader, maar vooral aan de mensen die naast hem zitten. 12 jaar geleden kreeg hij een hersenbloeding. Van een welbespraakte goedgeklede man met humor, veranderde hij in iets waarin ik mijn vader nauwelijks herken.

Hij maakt opeens de meest smerige grappen en ruziet met iedereen. Barst dan in bulderend gelach uit en na twee minuten zit hij hartverscheurend te huilen. Hij verkondigt zijn liefde voor windmolens en het openbaar vervoer, aan iedereen die het maar horen wil. En geloof je in god? Dan word je weggezet als een achterlijke idioot.

En met deze man, van wie ik tegelijkertijd zielsveel houd, zitten nu 50 mensen in coupe, vast in een witbesneeuw weiland.

Anderhalf uur later, als alle pepernoten op zijn en de kinderen aan het plafond hangen, besluiten we toch maar te beginnen.

En dan gaat de bel. Het is mijn vader met aan zijn arm een jonge vrouw. Samen zijn ze door de sneeuw naar mijn huis komen schuifelen. Ze moest toch in de buurt zijn, zegt ze met een stralende glimlach. Mijn vader stapt naar binnen en de vrouw verdwijnt, voordat ik de kans heb om haar te bedanken. Mijn vader heeft in de trein in zijn broek geplast. Ik stop zijn kleren in de was en het heerlijk avondje kan eindelijk echt beginnen.

Lieve onbekende vrouw. 5 jaar later wil ik je onzettend bedanken. Wat jij die avond hebt gedaan was het beste Sinterklaas cadeau ooit.