Een stukje warmte in de winter

Dertig jaar geleden hebben By en ik iets gedaan. We fietsten samen naar Terneuzen. We zouden, als vertegenwoordigers van de jeugdsoos, een deelneemster bezoeken die daar in het ziekenhuis lag. En het was tijdens die fietstocht dat ik voor het eerst haar hand durfde vast te pakken.

Als ik toen geweten had dat dat moment de start zou worden van een heel leven samen met haar………….dan had ik het nog steeds gedaan.

We leerden elkaar kennen en soms snapten we elkaar niet. We hebben urenlang gepraat in alle rust en waren blij met onze gezamenlijke roots. Ze snapt een beetje waar ik vandaan kom en dat maakt mij hopelijk minder lastig. Ze verbeterde mijn gedrag want ik kan soms erg op mezelf zijn. Op het a-sociale af zou zij zeggen en ik stimuleer haar om meer te sporten. We halen zeker niet het onderste bij elkaar uit de kan dus soms blijven zaken ook liggen. We zijn allebei niet van die doorpakkers. We kregen drie prachtige zonen die we soms ook wel eens achter het behang kunnen plakken. Die we soms, wat ze vaak doen, naar hun bed toewensen. Die nog wel bij ons komen knuffelen. Die in hun puberale mondigheid dingen spiegelen die we zelf niet eens wisten. Die ons soms met onze mond vol tanden achterlaten. Waar we ontzettend veel van houden. We kregen een bedrijfje van vijf en iedereen heeft zijn deel daarin en ik ben er trots op dat het zo gegroeid is want dat is het. Het is geen voorgenomen plan met een roadmap waar we naartoe werken. Er zijn geen opleidingen voor en ik heb er ook geen diploma voor. We zijn steeds van onszelf uitgegaan en dat voelt nog steeds goed. Geluk zit in jezelf. Diep in jezelf dus je zult soms even moeten zoeken. Maar het zit er. Echt waar.

Vandaag voor By een gewone werkdag en ik heb net de stofzuiger uitgezet. Even tijd voor koffie en een klein stukje tekst want ik vind dit wel een moment van reflectie. Ik zie ons nog fietsen. Zo groen als gras. Geen idee van de toekomst. En soms hebben we dat nog steeds niet. Maar bij dat groeien is ook iets anders gegroeid. Heel gestaag. Dat ik van haar hou. En dat nog steeds doe. Soms wordt het een waakvlammmetje en dan moeten we er een beetje lucht bij blazen zodat het weer een mooie vlam wordt. Soms kijk ik naar het vlammetje en denk dan zelfs ijspegels te zien. Maar gelukkig ontdooien die weer. Als je maar in contact blijft met elkaar. Gelukkig heb ik wel wat met communicatie 😉

En dat hand in hand fietsen? Dat doen we nog steeds.