Dikke Wim

Op hemelsbreed 150 meter van mijn huisje zit een eettent die claimt de beste spareribs van onze gemeente te serveren. Deze toko wordt gerund door Wim. Liefkozend wordt hij door de gemeenschap ook wel Dikke Wim genoemd. Alhoewel, iedereen noemt hem zo, maar het zit er dik in dat hij hier zelf niet van op de hoogte is.

Dikke Wim runt al jaren met groot succes deze toko. Tussendoor probeert hij in de avonduren als verkapte stamkroeghouder ook nog een breed scala aan speciaalbieren te schenken. In eerste instantie lijkt het heel wat, maar na vier lange avonden zit je wederom voor de vierde keer aan een Brugse Zot Blond te sabbelen. Het is hier zelfs zo gezellig dat de lichten op een gemiddelde vrijdagavond om half 11 worden uitgezet. Je kunt je wel voorstellen dat deze kroegbaas het dik voor elkaar heeft.

Wim is overigens zelf ook niet vies van een natje en een droogje. Gezinsporties frituur worden als late-night snack verorberd. Dusdanige porties worden verorberd dat Jan Boskamp, de koning van de bamihap, er zelfs de hik van krijgt.

Een aantal jaar geleden ging het roer bij Dikke Wim volledig om. Op een dag werd hij wakker en besloot hij dat het anders moest. Geen broodjes kaassoufflé als ontbijt, maar een chiazaad smoothie vol gojibessen. Je weet wel, alles om een echte fitboy te worden. De kilo’s vlogen van z’n lijf af. Gezonde voeding én een gedegen levensstijl: “een wim-wim situatie” aldus Wim zelf. Je begrijpt wel dat Wim het niet van z’n humor moet hebben.

Op een gegeven moment begonnen de stedelingen zich zorgen te maken. Er werd gesuggereerd dat deze man onder een zeer ernstige ziekte leed. Niet de chemo, maar een gezonde levensstijl zorgde voor een ingetrokken bekkie. Deze levensstijl leek hem op het z’n steeds dunner wordende lijf geschreven.

Dikke Wim ging hard, heel hard. Dikke Wim veranderde plots in Dunne Wim. Dunne Wim werd een ander mens. Dunne Wim was niet meer buiten adem als hij naar de keuken liep om twee kalfsvleeskroketjes voor zichzelf klaar te maken. Neen, op den duur kon hij weer z’n eigen veters strikken. Het was een hele gewaarwording. De koek kon niet op.

Zo ging het door tot de dag aanbrak dat de lokroep van de ongezonde voeding weer te groot werd. Wim begon zich weer in oude patronen te bewegen. Zo begon de aftakeling. Dunne Wim veranderde langzamerhand weer in dikke Wim. Hij is inmiddels weer terug bij af. Zou hij het dit alles nog eens dunnetjes over kunnen doen? Ik betwijfel het. Maar Wim, je bent een topper.