”De tijd vliegt”

Deze reis zo op het eerste gezicht, weinig interessants. Een groepje mannen en vrouwen van middelbare leeftijd die met elkaar zitten te praten. Rechts achter mij, een stewardess, met op het tafeltje een blikje energie drank. Op de grond staat een klein zwart koffertje. Ze slaapt.
En het is nog maar middag al is het wel donker. Waarschijnlijk heeft ze een jetlag, even op en neer naar de andere kant van de wereld. Of zo’n cityhopper door Europa waar je voor een paar tientjes in Londen kunt zijn. Met een blijmoedig gezicht, vol allure bedient ze de mensen hoog in de lucht. In tegenstelling tot nu, lamlendig en ineengekrompen ligt ze tegen het raam. Even wordt ze wakker, wanneer de trein tot stilstand komt. Ze kijkt verdwaasd om haar heen. ‘’gelukkig ik kan nog even slapen’’. En ze drukt haar hoofd weer tegen het raam en doezelt weer verder. Tegenover mij zit een man, vierkant kapsel hij lijkt wel een oud militair maar dan op zijn Amerikaans. Hij zit rechtop en leest een tijdschrift met een onvermurwbaar gezicht , je zou bijna denken dat hij voor zich uit zit te staren. Wel luistert hij muziek, althans hij heeft een koptelefoon op. Zijn gezicht toont geen emotie, en ook geen been dat op en neer gaat. Misschien is het een podcast. Maar waarom dan het tijdschrift of kan hij twee dingen tegelijk? Ik zie een ring om zijn vinger waarschijnlijk al iets van 30 jaar getrouwd. Beetje vastgeroest in gewoonten. Een vrouw waarnaar hij niet luistert omdat hij dezelfde verhalen al 30 jaar heeft gehoord. Hij komt thuis en gaat zitten en het geratel begint. Zo nu en dan zegt hij ‘’O ja’’ of “Och” om te bevestigen dat hij nog naar haar luistert.
Maar langzaam aan veranderd het gekwebbel in een lang gesuis en na een tijdje wordt het slaapverwekkend en geef je je eraan over. En valt in slaap. Om zo nu en dan wakker te worden en verdwaald om je heen te kijken waar je ook alweer bent.
‘De tijd vliegt’.