Baby it’s cold outside

Mijn hart bonst. Ik ben buiten adem. De adrenaline giert door mijn lijf. Ik probeer de opkomende paniek te onderdrukken door in mijn hoofd tegen mezelf te blijven zeggen: niks aan de hand, je bent bijna thuis!

Bovenstaande beschrijving gaat over een fietstochtje vanaf het huis van een vriendin aan de Haarlemmerstraat, naar mijn eigen straat zo’n drie minuten fietsen verderop. Ja, ik ben bang voor een fietstochtje van drie minuten in het donker. Ik voel me namelijk niet veilig op straat. En met mij heel veel andere jonge meiden en vrouwen.

We zijn bang voor ‘de man’. De ‘serie-aanrander’ van Leiden. Die zo nu en dan het niveau van zijn misdaad opvoert van aanranding naar verkrachting. En die de vorm heeft van niet één, maar meerdere mannenlichamen.

Er lopen ’s nachts gewoon meerdere mannen (!) rond in de binnenstad van Leiden die jonge vrouwen lastigvallen. Dat lastigvallen duurt niet maar één avond. Dat blijft hun hele leven lang voortduren. Het levert een trauma op.

In de nacht van 3 op 4 december gebeurde dit bij een meisje in de Doelensteeg. Twee dagen later fiets ik daar ’s avonds met kloppend hart doorheen. Het is kwart voor zeven. Het slaat nergens op dat ik nu bang ben, maar ik denk dat ik vooral de angst voel die het meisje daar heeft gevoeld.

Als ik thuis kom voel ik opluchting. Ik ben veilig thuis. Het is bijna kerst, dus ik zet gezellige kerstmuziek op.

I really can’t stay – Baby it’s cold outside
I gotta go away – Baby it’s cold outside

(…)

I ought to say no, no, no sir – Mind if move in closer?
At least I’m gonna say that I tried – What’s the sense of hurtin’ my pride?
I really can’t stay – Baby don’t hold out
Baby it’s cold outside

Ah, you’re very pushy you know? – I like to think of it as opportunistic

Vol walging zet ik de muziek uit. Als zelfs een kerstliedje aanranding aanspoort, hoe kunnen we dan nog hoop houden dat het ooit goed komt met onze verknipte samenleving?