Artiesten

Onlangs bevatte de programmering van de NPO een documentaire over ‘autistische kinderen’. Gemaakt door een moeder, met medewerking van andere ouders en hun kinderen die met deze afwijkende gedragsvormen te kampen hebben. Wat opviel was de diversiteit en de heftigheid van deze stoornissen. Bewonderingswaardig hoe de families met dit fenomeen om gaan.

Het sleutelwoord van de inkijk in deze wereld was wat mij betreft ‘acceptatie’. Hoe hard je ook probeert om jezelf in de gedachtegang van je kind te verplaatsen, lukken gaat dat niet. Wel kan je inzien dat je kind op sommige momenten volmaakt gelukkig is in zijn of haar eigen universum. Repeterende handelingen waar we zelf gek van zouden worden, creëren een moment waarin prikkels van buitenaf kunnen worden verwerkt of waarbij het kind zich volledig afsluit van externe impulsen. Lekker belangrijk wat iemand anders vindt, snappen doen de meesten het toch niet.

Zelf heb ik ervaring met een nakomeling met een lichte vorm van autisme. Gelukkig is hij niet hulpbehoevend. Sterker nog, hij doorloopt het gymnasium met twee vingers in de neus. Neemt niet weg dat hij behoefte heeft aan structuur, vooral geen onverwachtse uitjes op de agenda moeten staan en hij een klein kwartiertje per dag staat te ‘fladderen’. Hierin verwerkt hij de ervaringen van de dag, hetgeen hij als heel plezierig ervaart. Aangespoord door zijn moeder zijn we op jonge leeftijd al op zoek gegaan naar de mogelijkheden om hem zichzelf te laten begrijpen en zichzelf bij te sturen waar dit nodig en mogelijk was. In gesprekken met specialisten heeft hij deze vaardigheden ontwikkeld. Heel erg fijn dat deze hulp geboden werd. Zelf ben ik ook naar deze, zoals ik het altijd noem, ‘artiesten training’ gegaan. Om zodoende wat inzicht in zijn doen en laten te krijgen.

Inmiddels tien jaar later denk ik eindelijk zo ver te zijn, om daar waar de situatie dat vereist het ongeduld in mij te kunnen bedwingen. Neemt niet weg dat ik hem altijd heb geaccepteerd zoals hij is. Het hoort nu eenmaal bij hem, zonder zijn kenmerken zou hij niet zijn wie hij is. Wellicht dat we binnenkort samen naar het, pas door een lotgenoot geopende, knikkerbaanmuseum afreizen. Naar de artiest die zijn eigen podium heeft weten op te bouwen. Waar hij optreedt om de bezoekers mee te nemen in zijn fantasie wereld. Even een beetje terug naar vroeger, toen die van mij zelf nog een kleine knikkerende artiest was.