150 woorden teveel

Er zit een boze puber aan de keukentafel. Hij heeft 4 punten aftrek gekregen voor zijn biologie werkstuk omdat hij teveel woorden heeft gebruikt.

En dat klopt. Hij heeft inderdaad 150 woorden meer opgeschreven dan aangegeven.

Mijn brugpieper heeft geheel op eigen initiatief, een extra hoofdstuk toegevoegd met grappige weetjes over het luipaard. Wist je bijvoorbeeld dat er in natuurparken soms borden staan die je waarschuwen dat er zomaar karkassen uit de bomen kunnen vallen? Dat komt omdat luipaarden hun prooien vaak in bomen opeten. En dat ze niet kunnen grommen maar een soort tjilp geluid maken?

Ik wil het liefste direct op hoge poten een mail sturen naar zijn biologie-leraar met de vraag wat hem in hemelsnaam bezielt. Is dit hoe je om gaat met een kind dat eigen initiatief toont? Met iemand die juist iets extra’s doet in plaats van slaafs precies doet wat hem gevraagd wordt? Zouden mensen als Peter Buwalda of Claudia de Breij vroeger ook op hun vingers zijn getikt omdat ze teveel woorden gebruikten?

Maar ik houd me in. Hij is 12. Hij moet het zelf oplossen. Ik vraag hem wat hij gaat doen om dit de volgende keer te voorkomen. " Ik ga me precies aan de opdracht houden" zegt hij schouderophalend. " Oke" zeg ik zo luchtig mogelijk. Zijn cijfer zal dus volgende keer hoger zijn. Maar van binnen doet het pijn.