Zakjes in zakjes

“Ze mogen eigenlijk niet op de grond staan.”

“Pardon, wat zei u?”

“Nou ja, ik heb hierin vissen, de grond is te koud.”

“Vissen? Bedoelt u gebakken vissen? Ha ha ha…Ik kan wel ergens anders zitten hoor…”

“Nee, nou nee ik neem ze wel op schoot.”

Zo belandde ik dus naast een mevrouw in de treincoupé met op haar schoot een grote enigszins vervallen blauwe Ikea tas met daarin plastic zakjes met daar weer in plastic zakjes waar een aantal goudvissen in ronddobberden. Niets mis mee. Honden mogen ook mee in de trein dus waarom niet je goudvissen?

En zo staarde ik een tijdje voor mij uit.

Totdat de mevrouw naast mij tot de ontdekking kwam dat de plastic zakjes met daarin plastic zakjes met daar weer in de ronddobberende goudvissen, lek waren. Ja je leest het goed, LEK. Nu zou je kunnen zeggen dat zakjes met daarin zakjes in een grote Ikea zak geen reden tot paniek zou moeten zijn. Maar blijkbaar was het altijd zo onverwoestbare plastic dan in dit geval toch verwoest.
En om het allemaal nog net iets gecompliceerder te maken bevonden we ons ook nog in een stilte-coupé. Je weet wel, met van die mensen die dan (als je even kucht) eerst een paar keer diep zuchten om dan vervolgens geërgerd naar je toe te lopen en met allesbehalve stilte te verkondigen dat het hier gaat om een STILTE-coupé.

Als je in paniek raakt zeg en doe je vaak rare dingen en zo hoorde ik mezelf zeggen: “Zal ik ook een zak op schoot houden?” en “Ik heb nog een beetje water in mijn Dopper!”…

Gelukkig was het een stoptrein en is de mevrouw uitgestapt bij de eerstvolgende halte met haar leeglopende plastic zakjes in plastic zakjes met daarin de nog levende goudvissen. Zo verdween ze de donkere nacht in, een spoor van water achterlatend. De hele verdere rit dacht ik aan de goudvissen terwijl mijn voeten heen en weer schoven over de koude en nog natte grond. Niet echt een prettig gevoel… Best wel sneu dus…voor die vissen.