Waarom ik meester wil zijn

Sinds twee maanden sta ik weer voor de klas. Ik heb er mijn werkplezier teruggevonden, en zelfs een stuk levensgeluk. Hoe? Dat wil ik graag met je delen. Zeker nu we zo’n groot tekort aan leraren hebben. Ik wil namelijk dat mijn baan zo blijft, en hopelijk een beetje verbetert.

De afgelopen jaren werkte ik op kantoor. Ondanks de ‘interessante projecten’ en ‘mooie uitdagingen’ voelde het alsof het echte leven achter een beeldscherm aan me voorbijgleed. Om de tijd door te komen moest ik mezelf tussendoor belonen door op voetbalsites of op social media te kijken. Niet dat het hielp. Ik kwam hoe dan ook uitgeblust thuis. Die verveling sloeg op mijn lichaam, in de vorm van een bore-out. Precies wat ik nodig had.
Ik ging nadenken over wat ik echt wilde. Ik had mijn Pabo-diploma en al ervaring als leerkracht. Eigenlijk vond ik het werk altijd best leuk, alleen de doorgroeimogelijkheden, het grote geld, en de intellectuele uitdagingen lagen niet in het onderwijs. Maar wat was er dan wel buiten die prachtige titel van Meester? Voordat ik terug de klas in ging wist ik het niet. Nu wel.

Als leraar sta ik midden in het leven, zowel in mijn eigen, als in dat van anderen. Wat iedereen ook roept of doet, de ontwikkeling van kinderen is mijn topprioriteit. Een prachtig doel, en daar zitten ‘interessante projecten’ en ‘mooie uitdagingen’ tussen. Gelukkig krijg ik dan ook hulp van gepassioneerde collega’s. Zo lukt het ons om samen een fijne plek te creëren. Een plek waar kinderen zich thuis voelen en graag naartoe komen om te leren.

Als ik lesgeef is er geen tijd voor social media of voetbalsites. Ik leef in het hier en nu. Ik val van moment in moment, van situatie in situatie. De keuzes vliegen me om de oren, als tennisballen uit kanonnen. Die ballen sla ik terug, al moet ik over iedere slag nadenken. Het is een spel. Iedere reactie heeft invloed op de volgende actie.

Zo goed of kwaad het gaat. Ik kom elke dag thuis met een verhaal. Het zijn de momenten die de dagen kleuren. Ik sta in contact met mijn menselijke kant. Het leven is echt. Dat is veel waard.

Helaas, staak ik 6 november ook. Niet omdat ik niet wil werken, maar omdat ik Meester wil zijn in een werkbare klas. Ik snap wel dat er weinig mensen interesse hebben in mijn beroep, al denk ik dat het komt omdat er veel misvattingen over bestaan. Maar één ding is zeker: als je graag met twee benen vol in het leven wil staan, dan raad ik je aan om als leraar aan de slag te gaan.