Vaak rozengeur en maneschijn soms buikpijn

Terwijl ik de was ophang in het trapgat voel ik een stomp in mijn buik. Het is alsof ik door mijn voeten zak. Alle kracht verdwijnt uit mijn benen. Ik ren naar de wc en loop leeg. Rillend van de kou is het enige wat ik nu wil, mijn bed. Ik kruip onder de dekens. En voel enorme kramp in mijn buik. Wat gebeurt er?

Gisteren dronk ik koffie bij een hip tentje in Leiden. Een druilerige zondagmiddag. Een volle zaak met vooral ouders met jonge kinderen. En grootouders zoals ik. Oudste kleindochter is op dat moment een half jaartje oud. Ze zit gezellig bij mij op schoot. Dan begint ze wat te pruttelen. Niet als gezellig kletsen. Nee, ze produceert een volle luier.

Oei, hoe ga ik dit aanpakken in het bomvolle café? Ik pak haar op en worstel mij, luiertas op de rug, baby in mijn armen, tussen de menigte koffiedrinkende mensen door. Zwetend bereik ik het toilet. En wat je zou verwachten op een plek waar veel ouders met baby’s komen dat zag ik hier niet. Niks geen uitklaptafel of commode waar je een baby op kunt verschonen. Slechts een miniwastafeltje waarop ik kleindochter neer kon leggen. Er kwamen heel wat billendoekjes aan te pas om haar weer wat toonbaar te maken.

Al mijn aandacht had ik nodig bij het stinkende en plakkerige kindje. Ze lag op het uiterste hoekje van de wastafel. Een schone luier moest ze hebben maar nog belangrijker was dat ze niet zou vallen. Onervaren oma die ik op dat moment was vond het een grote uitdaging maar het lukte.

Met verschoond kindje en luiertas ondernam ik de weg terug naar ons tafeltje waar koffie en taart op mij stonden te wachten. Daar was ik aan toe na deze geslaagde operatie. Jummie, worteltjestaart met zo’n heerlijk zoet laagje. Ik genoot van de koffie. Pakte met mijn vingers de laatste kruimeltjes van het schoteltje en smikkelde ze lekker op. Dat had ik niet moeten doen, denk ik achteraf.

Had ik na het verschonen van de luier mijn handen gewassen? Nee, stel je voor, ik kon dat kleine hummeltje toch niet loslaten daar op het randje van de wastafel. Met mijn ongewassen handen at ik vervolgens de restjes van de verrukkelijke worteltjestaart. Zo kwamen de onzichtbare bacteriën in mijn darmen terecht. Precies 24 uur later kreeg ik de ‘stomp’ in mijn buik. Avonturen van een oppasoma. Meestal rozengeur en maneschijn. Soms pijn in je buik.