twee stoelen minder in de liefde

Gisteren was ik er dan eindelijk bij.
Dat er afscheid genomen werd.
En toen vroeg ik mij af is de dood dan ook afscheid.
Om mij zelf te kunnen turven.
Hoe vaak ik aanwezig ben bij afscheid?.
Dat er weer een begeleidster en een cliënt vertrekt.
En ik er zelf dan iets van moet vinden van mijzelf.
Ik denk dan bedenkend daartussen staand.
Het voelt gewoon als twee stoelen die in de zaal.
Leeg komen te staan,
En natuurlijk er vertrekt wel meer dan alleen hun.
Maar deze ken je nog van het begin.
Dat jij er ook bij ingetrokken was bij hun.
Aan de andere kant is dit ook zo normaal voor je.
Dat er weer iemand vertrekt.
Je was er dan wel een keer bij.
je hebt iets voor het afscheid gegeven aan ze.
en je hebt een drankje kunnen drinken.
Aan de andere kant heb je doei kunnen zeggen.
En was het ook prima voor je.
Ook al wilde je janken als een waterval.
is het gebleven bij gewoon de droogte.
want nogmaals dit is gewoon het leven.
En je hield het dus bij tot nog ooit een keer.
Mocht ik ooit weer koffie gaan drinken.