Tuin PFAS-winterklaar door eikeltjes-pyjama

´Kijk je vandaag wel een beetje uit met al die PFAS?’
Op zaterdagochtend ontstaan er normaal bij het aanbreken van de dag vaak romantische taferelen in onze slaapkamer. Dit was een slecht voorteken. Er was mij al geruime tijd vriendelijk gevraagd om vrijwillig met een lichte vorm van dwang, de tuin winterklaar te maken.
‘Natuurlijk lieverd’, antwoordde ik om de lieve groene vrede te bewaren.
‘Alles voor de PFAS’, loog ik.

Op de één of andere manier voelde ik een ingewikkeld weekend aankomen. Omdat ontbijt op bed nog weleens wonderen kan doen besloot ik om eerst boodschappen te doen om mijn vriendin vervolgens te verrassen met verse jus d’orange, croissants, fruit, koffie en een gekookt eitje. Ook had ik gezocht naar een weekendkrant met zo min mogelijk verontrustende klimaatproblematiek. Soms is het verstandig om niet alle wereldproblematiek in huis te halen. Blij verrast was ze met het uitgebreide ontbijt en vooral met de bos bloemen als strategische vervanging voor de krant.

Er was weer optimisme voor het weekend.

‘Hoeveel sterren hebben deze eitjes eigenlijk?’, vroeg ze. Soms helpt het om radicaal van onderwerp te veranderen en op zoek te gaan naar een overkoepelende oplossing.
‘Lieverd, nog even over die PFAS’, antwoordde ik.

We polderden ons naar een compromis over de PFAS en besloten om geen grond te verplaatsten in onze tuin. We boekten hierdoor ook een mooie tijdswinst omdat onze tuin zonder actie de stempel winterklaar kreeg.

‘Zullen we straks gewoon de auto pakken en een heerlijke boswandeling maken?’, opperde ik.
Ik zag vertwijfeling.
‘Moeten wij ook niet wat meer rekening houden met al dat stikstof?’, antwoordde ze.

Waarom wilde ik eigenlijk zo graag naar het bos? Was dit het allemaal waard? Ik begon na te denken over vroeger. Niet alleen gingen wij elke zondag wandelen, maar ook in de herfst was ik vaak in het bos. Hier verdiende ik namelijk mijn eerste geld door als kind eikels te verzamelen die werden ingekocht per kilo als varkensvoer. Duizenden eikels had ik in mijn kleine vingers gehad. En toen viel bij mij het groene polderkwartje. De eikeltjespyjama van de Jessias.

‘Absoluut’, antwoordde ik. ‘Maar als Jesse Klaver naar Ethiopië vliegt om de klimaatverandering in Afrika te bekijken, dan mogen wij toch vast wel een klein autoritje naar het bos maken?’

Na de boswandeling besloten we om spareribs te eten. Heel veel spareribs.

En het werd een heerlijk weekend.