Stille liefde voor Piet

Waren het zijn zwarte krullen? Zijn blauwe ogen? Zijn lieve lach? Zijn vrolijkheid? Ik zou het niet meer precies weten maar ik werd in ieder geval tot over mijn oren verliefd op Piet! 6 of 7 jaar oud was ik en voor het eerst in mijn leven verliefd. En dan nog wel op Zwarte Piet (sorry lieve lezers, maar zo werd hij toen nog genoemd). Twee keer per week mochten we onze schoen zetten en dat was mijn kans om Piet te laten weten wat ik voor hem voelde. Terwijl de meeste kinderen een verlanglijstje of een tekening voor Sint in de schoen stopten, schreef ik heuse liefdesbrieven aan Piet. Hij was het immers die door de schoorsteen kwam en dus zou mijn post ook direct bij hem terecht komen. Ik was toen al dol op schrijven geloof ik, want in mijn herinnering waren het behoorlijke lange brieven. Waar iedereen zich dus op de Sint richtte, had ik voornamelijk aandacht voor Piet. Ik vertelde dit aan niemand, het was mijn geheimpje, en ik was altijd een beetje verdrietig als de hele bubs weer terug naar Spanje ging. Ik weet nog dat ik één keer heb overwogen om expres iets te doen wat niet mocht, zodat ik in de zak mee naar Spanje genomen zou worden. Dit leek me uiteindelijk toch te risicovol dus durfde ik dat plan niet uit te voeren. Dan maar gewoon een heel jaar wachten tot Piet weer terug kwam.

Op een dag, ik was al wat jaartjes heimelijk verliefd inmiddels, nam mijn moeder me even apart om te zeggen dat mijn vader en zij me die avond wat belangrijks wilden vertellen, zodra mijn zusje en broertje in bed lagen. Ik had geen idee wat het was maar ik voelde me heel speciaal want blijkbaar was ik de enige uitverkorene voor dit grote nieuws. Met spanning wachtte ik die dag tot het avond werd en mijn zusje en broertje naar bed moesten. Maar toen het dan eindelijk zover was, bleek ik totaal niet voorbereid op de schokkende mededeling, die mijn leventje compleet overhoop gooide. Sinterklaas bestond niet! Wat??!! Onmiddellijk dacht ik aan “mijn” Piet, want hoe zat het dan met hem? Die bestond ook niet! Terwijl mijn jonge leventje ter plekke instortte, kwam er tegelijkertijd een enorme schaamte naar boven want wie had dán al mijn liefdesbrieven meegenomen?? Ik durfde het niet te vragen en diep teleurgesteld ging ik die avond slapen. Mijn jarenlange geheime liefde bleek gewoon NIET te bestaan! In stilte was ik verliefd en in stilte heb ik getreurd.
Ieder jaar rond deze tijd denk ik daar nog altijd, met een lach weliswaar, aan terug. 🙂