Rijexamen

Het was zover, ik mocht op voor mijn rijexamen. ‘Ik geef geen slagingskanspercentages’ zei mijn instructeur. Toepassing van hogere wiskunde leert echter dat dit 50% is: je kan slagen of zakken. Ik overwoog mijzelf vooraf moed in te drinken, maar onder invloed je rijexamen ingaan schijnt je slagingskans negatief te beïnvloeden.

Behoorlijk gespannen maakte ik kennis met de examinator. ‘Hoe ga je straks rijden?’ vroeg die. ‘Weet ik veel, jij zou toch navigeren?’ antwoordde ik. Het goede antwoord op die vraag was echter: vlot waar het kan, rustig en vooral veilig waar het moet.

Onderweg naar de auto moest ik een nummerbord lezen. Gelukkig had ik van drie auto’s de nummerborden uit mijn hoofd geleerd en de voorbanden leeg laten lopen. Die stonden dus nog mooi op hun plek.

In de auto was ik nog steeds zenuwachtig. ‘Doe maar of ik er niet ben’ zei de examinator. Toen ik echter een sigaar rokend en met een CD van Metallica op volume 10 wilde wegrijden moet ik ineens tóch rekening met hem houden. Lekker duidelijk, zulke opdrachten.

Ik reed het terrein af en negeerde de kortste route, die over de busbaan en een fietspad liep. Na een stukje door de stad, waar het gelukkig rustig was (Rijkswaterstaat had mijn examendatum opgevraagd en Code Rood afgegeven) ging ik de snelweg op. Daar maakte ik, ter geruststelling van de examinator, nog een paar nekbewegingen alsof ik naar een tenniswedstrijd keek.

We gingen de snelweg af en via een ingewikkelde rotonde annex lanceerplatform weer de stad in. ‘Je rijdt wel dicht langs stoepen, doe daar iets aan’ zei de examinator streng. Ik stopte, haalde een loopfietsje, rollator en blindengeleidehond onder de ruitenwissers vandaan en moest hem gelijk geven. ‘Hier de bocht om en dan fileparkeren’ zei de examinator. ‘Gaan we toch parkeren?’ vroeg ik, daar had ik vrijstelling voor. ‘Nee, rijd maar door’ zei de examinator. Gelukkig maar, want het woord “fileparkeren” slaat vooral op de file die ontstaat door de wijze waarop ik parkeer.

Toen was het tijd om met navigatie terug te keren naar het CBR. Daar parkeerde ik de auto en liep achter de examinator aan. Met een gevoel dat ik het beste kan omschrijven als het Joegoslaviëtribunaalgevoel ging ik zitten. ‘Dat dicht langs de stoepen rijden is wel een minpunt’ zei de examinator. ‘Bij fietsers doe je dat gelukkig niet’. ‘Nee, die geven krass.. eh, veiligheid eerst’ stamelde ik.

Vervolgens kwam het oordeel: geslaagd! Maar dat had je vast al begrepen uit de rest van deze column.