PTSS is een ziekte

PTSS , onopvallend en onopgemerkt wegkwijnen.

Voor jou schrijf ik dit omdat ik met zoveel vragen zit , omdat ik stiekem jaloers ben dat het je gelukt is, omdat ik het niet zie als opgeven maar genoeg is genoeg.
Ze zeggen je hebt verloren , ze zeggen je hebt het opgegeven, de strijd met de ziekte depressie heeft te lang geduurd en nu zegt je geest is genoeg, ik wil rust, ik wil stilte?
Daar ben ik stiekem jaloers op, die rust in je hoofd, de stilte van binnen.
Ik kan het niet, nu nog niet, kijk mijn kinderen zijn nog jong , ze hebben me nodig en een man die van me houdt, hij heeft mij ook nodig.
Maar je hebt ook kinderen en een kleinkind, dacht je niet aan hun toen je het deed? En hoe heb je het gedaan? Je was niet fysiek ziek, je zag er gezond uit, deed aan yoga, je zag er mooi uit met je glimlach op je gezicht.
En toch is het je gelukt, uit het leven gestapt uit je zelf.
Zelfmoord is een woord met een nare nasmaak, maar dat heb je gedaan.
Vroeger dacht ik altijd wat laf als mensen dat doen maar nu denk ik wat een kracht moet je hebben om het te doen en zeggen genoeg is genoeg. Ik kan het niet maar de gedachte is er wel.
Ik laat het aan niemand zien, niet aan mijn kinderen, niet aan mijn lieve man. Het is echt zwaar om het niet te voelen en eraan te denken.
Maar ik geef het niet toe , niet aan PTSS, nu niet, nog niet. Maar ik kan wel toegeven dat ik deze ziekte ook in mij groeit en dat is best eng. Ergens daar boven zie je mij en je leest dit, het is een brief aan jou.
Nee ik ben niet boos en ik vind je niet laf, je blijft dat mooie vrouw met dat mooie glimlach.
Je heb nu je rust en stilte in je hoofd en het is je gegund.
Ik kom je niet achterna, nu nog niet want de kinderen zijn nog jong en ze hebben alleen mij. Rust zacht mooi mens.