Nooit meer dieren eten

Afgelopen maand las ik het boek ‘Ooit aten we dieren’ van Roanne van Voorst. Wat mij betreft is dat een zeer overtuigend pleidooi voor het veganisme. De meest spraakmakende passage vond ik het intermezzo waarin een fictieve jongen met zijn school op excursie gaat naar een voormalig slachthuis, jaren na de zogenoemde Eiwitrevolutie, waarna de wereldbevolking volledig op een plantaardig dieet overging. In deze passage werd de klas rondgeleid door het slachthuis, waarbij vooral veel uitingen van afschuw niet konden ontbreken. Onwillekeurig deed dit me denken aan een scène in het programma ‘Floortje naar het einde van de wereld’, waarin een walvisverwerkingsfabriek op South Georgia werd bezocht. Er werd verteld over wat daar plaatsvond, door het Nederlandse collectief waarschijnlijk toch als gruweldaden bestempeld.
Hoewel er wat mij betreft gevoelsmatig veel parallellen te trekken zijn tussen deze twee fragmenten, ben ik zelf (nog) geen veganist, maar ‘slechts’ vegetariër. Wat maakt dan dat ik niet medeplichtig wil zijn aan al het dierenleed, om van de klimaatproblematiek nog maar niet te spreken en toch geen concrete actie onderneem? Dit zit er met name in dat veganisme vaak als een zwart-witkwestie wordt gezien, net als de Eiwitrevolutie in het eerdergenoemde boek. Van de ene op de andere dag je leefstijl drastisch veranderen gaat niet vanzelf, net als met sporten, gezonder eten et cetera. Het kost tijd om nieuwe gewoonten in je leven te introduceren en hiermee vertrouwd te raken. Voor mijzelf heb ik daarom besloten mijn eigen proces iets minder revolutionair aan te pakken en mijn eigen maatregelen in kleine stapjes, kaizen volgens de Japanse zelfhulpgoeroes, te treffen, zolang de overheid nog geen drastische maatregelen neemt. Om er wat feiten bij te pakken: één liter melk zorgt voor een CO2-uitstoot van 1,2 kg, vergeleken met 0,6 kg CO2 voor eenzelfde hoeveelheid sojamelk. Bedenk aan de hand hiervan maar hoeveel verschil het al maakt om een paar dagelijkse zuivelproducten te vervangen door plantaardige varianten. Hoe directer de soja, die nu massaal verbouwd wordt voor veevoer, wordt gegeten, hoe minder impact we hebben op onze omgeving.
Wie weet komt er uiteindelijk inderdaad een Eiwitrevolutie, geïnitieerd door de overheid, waarna we in een veeteeltmuseum lopen, ons afvragend waarom deze stappen zoveel moeite kostten en zolang moesten duren. Tot die tijd begin ik mijn eigen revolutie, maar dan stapje voor stapje.