Hoe mijn dagboek tot leven kwam (zonder LSD)

Al heel wat jaren schrijf ik dagboeken. Dat doe ik omdat ik dan tegen “iemand” kan praten die lekker niet terug praat. Echter is mijn dagboek een apart geval. Sinds kort praat ze wél terug. Nee ik ben als kind niet in een pot met LSD-zegeltjes gevallen. Natuurlijk kan ik dat niet honderd procent bezegelen, maar zeg nou zelf je moet niet op elk zegeltje zout leggen. Crystal meth werkt beter (dat is namelijk ook gewoon een zout). Goed: nu volgt het bizarre verhaal van mijn pratende dagboek.

Ik had een vriendin met groen haar (dat groen is inmiddels uitgespoeld). Of ze nog wel mijn vriendin is zeg ik lekker niet. Ze is sowieso een geweldig persoon met blond haar en blauwe ogen waar ik altijd van zal blijven houden. Hoe dan ook: al snel ontdekte we elkaars passie voor schrijven. Dus regelmatig lig ik naast haar met mijn dagboek als speeltje. Eindeloos kan ik tegen haar aan lullen, zonder dat daar ook maar een lul bij komt kijken.

Op een dag lag ik weer is tegen haar aan te lullen (op figuurlijke wijze) en de naam van mijn dagboek kwam ter sprake. “Hoe kom je eigenlijk bij die naam?” vroeg ze. Eerder had ik haar kort verteld dat het een jonge vrouw was die ik in de bus regelmatig sprak toen ik achttien jaar was. Nu volgde een gedetailleerde omschrijving. Ik vertelde over haar haarkleur, doen en laten en dat ze een dochtertje had. “Ik ken haar!” riep ze uit. “Lul niet” dacht ik.

“Ik kan bewijzen dat ze hetzelfde uiterlijk heeft!” riep ze enthousiast. Goed dan: “ik geef je uiterlijk vijf minuten”, zei ik. Binnen een minuut en slechts één zoekterm verder was daar het bewijs. Voor het eerst in zeven jaar zag ik daar de vrouw aan wie ik bladzijdes heb vol geschreven.
Het staat me nog helder voor de geest dat ik het dood eng vond om als achttien jarige met haar te praten. Het feit dat ik dat zo eng vond hield me bezig en daarom vernoemde ik mijn dagboek naar haar. Door de angst verwaterde het contact om vervolgens helemaal te verdwijnen. Tot nu…

Ze is er weer! En waarom? Omdat twee (willekeurige?) mensen verliefd op elkaar werden. Ja lieve lezers zo kwam mijn dagboek tot leven. Daar heb je niet perse LSD voor nodig. Het leven zelf is al een trip. Geniet er van!