Het akeligste station van Duitsland

Onvoorbereid stond ik gisteravond met D. op station Duisburg, omdat we een uurtje moesten wachten. Opgewekt begonnen we door de fel verlichte stationshal te lopen op zoek naar iets lekkers om te eten.
Rolluiken klapten naar beneden terwijl we ze passeerden.
Voorbijgangers met holle ogen en kapotte tassen sjokten als zombies langs ons heen.
Aan het einde van de hal schaften we twee bakjes vette friet aan en liepen terug naar het perron. De roltrap knerpte onverstoord in een aanstekelijk ritme.
Het station van Duisburg kleeft als een donker stalen roetspook van vergane negentiende eeuwse industriële glorie. Regen en duisternis stroomden door de gaten in de daken op de perrons en kletterden huilend van de trappen af de stationshal in.
Er was een mislukte poging gedaan om het dak met plakband te repareren. Ik sprak schande van de hele vertoning om de pijnlijke bestaanstwijfel te overstemmen die me overviel op dit station. Overal klonk hulpgeroep.
Wie zijn leven voor de mensheid wil geven, zou hier kunnen blijven om warme dekens uit te delen, hete soep te koken en een luisterend oor te bieden voor al het leed dat zich hier verzamelt rond het nachtelijk uur. Als je een shot nodig hebt van het Einde der Tijden, film dan na zonsondergang op een natte, koude herfstdag de perrons op het station in Duisburg. Als je je levenslust uit pure levenslustigheid wil testen, ga dan ook naar station Duisburg.
We zagen een vrouw in een glazen wachtkamer met haar voorhoofd tegen het raam langs ons heen kijken, wanhoop en woede stonden te lezen op haar gezicht, ze bonkte haar vuisten tegen de ramen en zakte toen in elkaar. We gingen kijken en zagen dat ze pardoes op de koude vloer was gaan slapen. We vroegen een Deutsche Bahn medewerker of hij haar kende. Hij knikte ontroerd.
‘Ja ze slaapt hier elke avond, laat haar maar.’
Voor een straatkat zou je iets zachts neerleggen. Een laveloos mens laat je daar liggen en dat is dan al barmhartigheid. Mijn angst om in deze hel te worden meegezogen, voelde vele malen groter dan mijn drang om er iets aan te doen. Dat was een indringend besef.
Toen kwam de verlossende ICE naar Amsterdam het station binnenrijden.

Meer lezen over station Duisburg? In 460 Google reviews doen mensen een poging om hun vreselijke ervaringen op het station te beschrijven. Dat lazen we natuurlijk pas achteraf.