Geef me ruimte!

Het theehuisje waar ik stop voor een traditionele melkthee bestaat uit een donkere ruimte. Het plafond is laag en ik moet bukken om mijn hoofd niet aan de deurpost te stoten. Binnen staan een paar plastic stoelen en boomstronken dienen als tafel. Los van de eigenaar is er niemand; een hele verademing in het volle India. Ik geniet van de rust en neem een slok van mijn mierzoete thee. Er komt een Indiaas gezin binnen. De man kijkt rond waar ze zullen gaan zitten en ik doe een schietgebedje. Helaas, mijn gebed wordt niet verhoord en ondanks dat alle andere plekken onbezet zijn, besluit de hele familie dichtbij mij aan tafel te komen zitten. Meteen begint het vragenvuur over waar ik vandaan kom, wat ik in India doe en waar de rest van de groep is. Dat ik alleen fiets vinden ze vreemd en ze kijken me met gefronste wenkbrauwen aan.

Door mijn culturele achtergrond ben ik gewend dat je niet zomaar bij iemand aan tafel gaat zitten en respect hebt voor elkaars privacy. Maar in India krijgen privacy en ruimte een hele andere betekenis. Mensen wassen zich schaamteloos op straat, leven met grote families op een paar vierkante meter en zijn er zo aan gewend om dingen samen te doen dat het simpelweg niet bij ze opkomt dat iemand graag alleen zou willen zijn. Persoonlijke ruimte bestaat niet en niemand lijkt daar echt last van te hebben. Terwijl ik geirriteerd denk: ‘geef me mijn ruimte’, denkt het gezin misschien dat ze me een dienst bewijzen door bij me te komen zitten.

Ik vraag mezelf af waarom ik zoveel weerstand voel als mensen ongevraagd in “mijn ruimte” komen. Want wat betekent dat eigenlijk? Als kind wilde ik mijn eigen kamer, in de tent wil ik een eigen hoekje en in het theehuisje mijn eigen tafel. Zodra ik ergens ben is die plek, hoe klein dan ook, gevoelsmatig van mij en voel ik me er veilig. Ik realiseer me dat het hem misschien meer zit in het ‘ongevraagde’. Ik vind het namelijk best gezellig om te kletsen met de Indiërs, tenzij ik het gevoel heb dat zij de controle hebben en ik mijn grens moet aangeven. Ik geef namelijk niet graag mijn grens aan. Gelukkig is India groot en krijg ik vast en zeker de kans om dit te leren.

De thee is op en het gezin vraagt me meerdere keren of ik het echt prima vind om alleen verder te gaan en na het maken van de onvermijdelijke selfie laten ze me met rust. Ik spring weer in het zadel en fiets weg – lekker mijn eigen ruimte in.