Een brief aan de jongen die het veld op rende

Beste jongen, kleine jongen die op woensdag 27 november rond 22.30 uur het veld op rende in Lille, met maar één doel: ‘onze’ Hakim Ziyech, één van de sterspelers van Ajax, een hand geven.

Jij en Hakim stalen de harten van de kijkers, zowel in het stadion als voor de tv, met jullie lange, liefdevolle knuffel. Want in plaats van dat je als een gestoorde over de hekken heen klom en je je agressief sprintend tussen de spelers door wurmde, met een vlag in je hand of een gestreste blik in je ogen, pakte jij het heel anders aan.

Op je gemak jogde je naar je held toe, je gezicht straalde rust uit en iedereen wist na de eerste seconde dat jij niets kwaads in je had. Zelfs de beveiligers pakten op zachte wijze je schouder vast en liepen met je terug naar de kant, terwijl jij en Hakim elkaar nog even vast mochten houden. Waar de televisieregisseur er meestal voor kiest om een wedstrijdverstorende supporter buiten beeld te houden, was nu het tegenovergestelde aan de hand.

Zie, in Nederland zijn we de afgelopen weken zoiets niet gewend. Wat je misschien niet wist, is dat wij de laatste tijd anders naar voetbalsupporters zijn gaan kijken. Supporters in de stadions in Nederland hebben zich niet bepaald netjes gedragen: ze scholden spelers uit en maakten racistische opmerkingen. Ons land staat ervan op zijn kop. Het maakte ons ervan bewust dat je nooit weet welke slechte intenties supporters kunnen hebben, van wie wij dachten dat ze puur uit liefde en respect voor de spelers naar een wedstrijd kwamen kijken.

Jongen in Lille, jij liet alleen maar liefde zien, pure liefde voor je favoriete speler: afkomst, huidskleur of religie speelde voor niemand een rol, woensdag om 22.30. Daar wil ik je namens minstens 2,2 miljoen kijkers voor bedanken.