“Doe maar normaal… ik doe zelf al gek genoeg”

Vaak word ik nagestaard, mensen hebben vaak opmerkingen als: “Wat een raar kind” of “Beter opvoeden zou ook een optie zijn”. Gelukkig zijn er ook mensen die wel snappen dat ik anders ben en bijvoorbeeld lief naar mij kijken of een high five geven als ik mijn hand op houd. Van ronduit kwetsend tot begripvol, voorbeelden heb ik in overvloed.

Ja ik ben “anders” dan de meeste andere kinderen. Niet dat ikzelf of mijn ouders daar wat aan kunnen doen. Ik was namelijk 10 maanden jong toen een hersentumor mijn leven overhoop gooide. Een operatie, extreme epilepsie, een ontwikkelingsachterstand, nog een hersenoperatie… Momenteel ben ik een pubermeid met een ernstige verstandelijke beperking, milde epilepsie en een neurobiologische vorm van autisme.

Ja ik ben “anders” dan de meeste andere kinderen. Ik zit graag in mijn duwstoel en laat mij rondrijden door het dorp, want ik vind de prikkels die ik dan krijg geweldig. Ik kan zelf wel lopen, maar in drukke situaties ben ik te onvoorspelbaar. Genieten kan ik uiten in fladderen met mijn armen, wiegen met mijn lijf en kreten uiten. Ook vind ik het heerlijk om uitdagend te zijn door voorbijgangers aan te tikken en heel af en toe wil ik ook wel eens tuffen (maar dan worden mijn ouders erg boos). Praten kan ik trouwens als de beste en als ik in een goede bui ben, zeg ik graag iedereen gedag “Dag mevrouwtje… Dag meneertje”. Maar helaas word ik door mijn woordenschat wel snel overschat. Ik functioneer namelijk gemiddeld gezien als een 1,5 jarige.

Ja ik ben “anders”, sorry als het nieuw is voor je. Kun je waarschijnlijk ook weinig aan doen, want op televisie zie je eigenlijk vooral de leuke “downies” en hoog niveau verstandelijk beperkten. Vroeger werden kinderen als ik maar al te vaak vroeg op een groot instellingsterrein “weggestopt”. Nauwelijks zichtbaar in de samenleving, maar gelukkig zijn de tijden veranderd!