Contact

De kampioenswedstrijd van Ajax; het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Mijn huisgenoot die mee zou gaan naar de kroeg zei op het laatste moment af. Hij had een lange dag op kantoor en bleef in het restaurant van zijn bijbaan eten. Maar ik wilde de wedstrijd toch graag zien – het moest een feestje worden – dus ik besloot om te gaan. Bij binnenkomst bestel ik een drankje aan de bar en praat kort met de ober. Naast me aan de bar zit een man. Onverzorgd en alleen. Zijn hoofd trilt en hij lijkt in zichzelf te praten. Zijn blik is afgewend en naar de grond gericht. Overal om ons heen zijn groepjes mensen samen voetbal aan het kijken. De man, alleen – en vermoedelijk eenzaam – en de groepjes mensen leven compleet langs elkaar heen. Ze kijken niet naar elkaar en groeten elkaar niet.

Dan went de man zich tot mij. Hij draait 180 graden op zijn kruk en kijkt me recht aan. Hij steekt zijn hand uit en even is er contact. Er is een korte aanmoediging vanuit mij. Het lijkt hem goed te doen. Even lijkt hij voldaan. Even is er contact. Even zijn wij samen. Even is er verbinding. Dan draait hij weer terug. Niet veel later komt Carlos binnen. Carlos was een collega die ik tot voor kort nog wel eens zag. Een zwijgzame man van middelbare leeftijd. In het niets is hij geruisloos verdwenen. We groeten elkaar. Hij lijkt nauwelijks verbaast of opgewekt om mij te zien. Carlos is de enige indiaan op het Europese front. We praten kort bij over de ontwikkelingen op het werk. Tussen de regels door proef ik zijn dromen. Het is lastig om te vinden wat hij wil. Ik bestel een drankje voor hem en niet veel later valt het stil. Maar we staan nog steeds in contact. We staan nog steeds in verbinding. Daar zitten we dan. Drie zwijgzame mannen met hun dromen.