Adempauze

Als vierdejaars student ben ik altijd door mijn studie heen gevlogen. Met twee vingers in de neus en school altijd op, zo ongeveer, het laagste pitje ging het mij altijd gemakkelijk af. Dus als het eerste, tweede en derde jaar zonder problemen gehaald werden, zou het nu ook geen probleem zijn, toch?

Hoe de vakken wederom met goede cijfers behaald werden en de afstudeerstage gevonden was, liep het dit jaar toch niet lekker. Het vooronderzoek dat met een voldoende behaald móest worden, ging de mist in. Maar hoe kon dat? Ik kende de theorie die ik nodig had, ik wist hoe een verslag moest worden opgebouwd en ik wist toch ook hoe ik die theorie moest koppelen en dit tot resultaten kon verwerken!

De uren slaapgebrek liepen op, de stressfactor groeide en de motivatie werd alleen maar minder. Tijdens een gesprek met mijn begeleinde docente kon ik de woorden: “Dan moet ik maar voor de tweede deadline gaan” amper hardop uitspreken. Want na bijna twee jaar geen herkansingen meer te hebben gehad, viel dit óntzettend zwaar.

Vele tranen, woede en teleurstelling volgden. Ondanks dat ik wist, dat dit de goede beslissing was, kon -en wilde ik het niet accepteren. Ik had meer tijd nodig om de juiste informatie te vergaren, dit tot me te nemen en hier alles wat ik nodig had uit te filteren. Een adempauze, om het van me af te zetten en weer terug te halen.

Deze stap nemen was niet makkelijk, maar wel noodzakelijk. Het inzicht dat dit nodig was om mijn studie succesvol af te ronden kwam om de hoek kijken en ik leerde hier rust in te vinden. Na wekenlang mezelf gepusht te hebben tot ik eigenlijk niet meer kon, maakte ik nu de beslissing om even adem te halen en voor mezelf te kiezen. En ik denk dat dit het belangrijkste leermoment van al mijn studiejaren was.