Vriendschap in een lemen hutje

‘This is the girls’ room’, glimlacht Moulya terwijl ze me wenkt vanuit een rond lemen hutje waar ze met haar vriendinnen verblijft. Fietsend over het Indiase platteland kom per toeval ik terecht op een boerderij waar de drie stagiaires me uitnodigen om de nacht door te brengen in hun kamp. Ik krijg een stuk Indiase zoetigheid in mijn handen gedrukt waar mijn tanden bijna van uit mijn mond vallen, trap mijn slippers uit en ga bij de meisjes op de grond zitten.

Zodra de deur goed dicht zit vragen de meiden me honderduit. Over mijn familie, waarom ik geen kinderen heb en hoeveel invloed mijn ouders hebben op de keuze voor mijn partner. Ik voel me bijna schuldig om te zeggen dat het ze niet eens uitmaakt of ik überhaupt ga trouwen. In India, vertellen ze namelijk, is 95 procent van de trouwerijen gearrangeerd en dus ook het lot voor het drietal. Ze hebben geen vrijheid bij het kiezen van een man omdat het kastesysteem nog zoveel invloed heeft. ‘Ik hoop zo op een liefdeshuwelijk,’ zegt Amandeep, ‘maar dan moet ik het geluk hebben verliefd te worden op iemand van dezelfde sociale afkomst. Een kleine kans, maar niet onmogelijk!,’ voegt ze er strijdvaardig aan toe.

Als ik denk ik mijn eigen studententijd voel ik me een losbol; elk weekend naar de kroeg en iedere maand verliefd op een ander. Dit vond mijn vader misschien niet altijd even leuk, maar hij liet mij wel zelf mijn (foute) keuzes maken. Het contrast kan bijna niet groter omdat deze vriendinnen al weten dat ze over een paar jaar met een volslagen vreemdeling moeten trouwen, hem verzorgen en kinderen moeten maken. Op de vraag of ze wel eens bang zijn voor de toekomst antwoordt Moulya: ‘Natuurlijk hopen we dat onze ouders een goede man voor ons vinden, maar wat kunnen we eraan veranderen?’

Het is een intiem gesprek en ik bewonder de open-en kwetsbaarheid van de meisjes. Terwijl de mierzoete snacks nog een keer rond gaan, zegt Moulya dat de situatie voor hen al beter is dan die van hun moeders en dat ze goede hoop heeft voor haar toekomstige kinderen. Ook is er de ongeschreven regel vrouwen elkaar bijstaan, in welke situatie dan ook. Ondanks het verschil in cultuur en vrijheidsbeleving voel ik dat ze me onvoorwaardelijk opnemen in dit verbond. Gesterkt door de nieuwe vriendschap voegen we ons weer bij de mannen.

Tijd voor het avondeten.