Verliezen… maar toch de winnaar zijn

Dat amateurvoetbal stoort me af en toe mateloos. Neem nu afgelopen zaterdag die club in Den Haag. JO19 in de Hoofdklasse-C en een scheidsrechter die er zeker niet als KNVB-scheidrechter uitzag. Maar oké, we mogen niet op het uiterlijk afgaan. Conditioneel had de man ook niet veel te bieden, ik heb hem niet een keer hard zien lopen, hij leek vastgeplakt aan de middencirkel. Toch leek hij in het begin de boel goed onder controle te hebben. Duwen of andere ongewenste voetbalintimiteiten werden gelijk afgefloten. De man genoot duidelijk van zijn machtspositie en gaf de grensrechter van zijn thuisclub een grote mond toen die zich te veel met het spel bemoeide. Iedereen die commentaar had kreeg trouwens een grote mond. De man was er druk mee en vergat hierdoor alleen even de tijd. De eerst helft duurde dan ook ruim 55 minuten.

Eindelijk rust, ik had geen idee wat de tussenstand was maar zag wel dat de thuisclub niet blij was. De aanvoerder van het thuisteam kreeg mot met een van zijn spelers en dit dreigde bijna op een teamvechtpartij uit te lopen. Ondertussen had die grensrechter van de club, ook een jongen van het team, de trainer geroepen en wees een van onze ouders aan. Vervolgens ging de trainer van het thuisteam compleet uit zijn dak tegen deze vader. Deze man had blijkbaar tegen deze grensrechter gezegd dat hij hem partijdig vond vlaggen en dat werd niet in dank afgenomen. Zelfs toen de vader toegaf dat hij dat misschien niet had moeten zeggen en hier zijn excuses voor aanbood wilde de agressieve trainer het nog steeds gaan uitvechten op de parkeerplaats.

De tweede helft werd alleen maar erger. Een schreeuwende trainer, provocerende spelers, vallen en gillen bij ieder contact en een scheidsrechter die steevast ieder doelpunt van ons afkeurde. Ondanks dat onze jongens ook geen lieverdjes zijn, gingen ze alle confrontaties uit de weg. Natuurlijk mopperden ze wel als er weer een onterechte beslissing werd genomen, maar nadat ze hier zes of zeven gele en twee rode kaarten voor hadden ontvangen hielden ze hier ook maar mee op. Drie minuten voor tijd scoorde een van onze resterende negen spelers vanaf 60 meter een mooie goal. Tijd voor een flink applaus van onze kant. Niet alleen voor dit doelpunt maar omdat ze zich niet hadden laten kennen, ondanks de walgelijke sfeer, de ondeskundigheid en de partijdigheid. Met opgeheven hoofd hebben we ons verlies genomen en de kleinzielige voetbalvereniging verlaten.