Roodkapje

Mijn vader keek vroeger tot laat televisie. Van het journaal tot aan Jerry Springer en alles er tussenin.
Hoe anders is het tegenwoordig. Sinds zijn Alzheimer is tien uur in de avond zijn bedtijd.

Zo ook afgelopen zaterdag. Mijn ouders verblijven het weekend in een hotel vanwege hun vijfenveertigjarig huwelijk. We dineren gezellig met het gezin in het restaurant van het hotel.
In de avond begeleid ik mijn ouders naar hun kamer. Mijn vader is moe en wil gaan slapen. Voor de grap zeg ik dat ik hem zo nog even kom onderstoppen en een verhaaltje ga vertellen.
Mijn vader vindt het prima.
Ik vertel het verhaal van Roodkapje. Mijn vader vindt het maar vreemd. “Waarom gaat een meisje alleen naar het bos?” Ik probeer nog uit te leggen dat het voor oma is omdat ze ziek is maar mijn vader blijft het vreemd vinden. “Ze kon toch ook samen met haar moeder gaan?” Mijn moeder en ik lachen zo hard dat als ik in het verhaal bij de wolf aanbeland ben, de tranen over onze wangen rollen.
Een pratende wolf die zich verkleed als oma. Gelukkig dat de jager er was om ze te redden.

"Raar verhaal", zegt m’n vader. "Toch bedankt en weltrusten."