Nog één laatste keer

Ik ben een ruimdenkend mens. Wanneer Erdogan Syrië binnenvalt, probeer ik mijzelf te laten geloven dat de goede man alleen maar op zoek is naar een reden om te toeteren. Wanneer transgenders zich klote voelen omdat zij geen eigen toiletten hebben, ben ik best bereid om iets langer te wachten met plassen om hen het gevoel te geven er te mogen zijn. En wanneer ik hoor over een gezin dat zich negen jaar lang opsluit in een Drentse boerderij, begrijp ik hen – rondlopend in Ruinerwold kan de Apocalyps niet anders dan angstvallig dichtbij hebben gevoeld.

Maar soms moet je op je strepen gaan staan. Soms is genoeg ook écht genoeg, zelfs voor mij. Ik begrijp best dat de moderne wereld sneller verandert dan Boris Johnson’s conceptakkoord, maar van sommige tradities blijf je af! Sommige gebruiken zijn zo vervlochten met onze cultuur, dat het wegnemen ervan onherstelbare schade aanricht aan het fundament van de Nederlandse natie. En daarom, wil ik het nog één laatste keer hebben over de intocht van Sinterklaas.

Ik weet het. Jullie zijn de discussies zat. Alle argumenten – voor, tegen en tegenstrijdig – zijn de revue al eens gepasseerd. Erik van Muiswinkel legde zijn werkzaamheden neer, Sylvana Simons is bedreigd, en Prem Radhakishun liet kindertjes huilen. Dat laatste is in principe geen unicum, maar toch. We hebben geschreeuwd, geroepen en gedemonstreerd. En nu is heel Nederland moe. Sinterklaasmoe. Ik weet het.

En toch ga ik de vraag stellen. Omdat ik niet wil dat de intocht wordt aangepast, alleen omdat de organisatie zijn koppie laat hangen. Omdat ik niet wil dat mijn kinderen opgroeien zonder het vrolijke feest uit mijn verleden. Omdat ik niet wil dat mijn land verandert in een plek die ik niet meer herken. Dus, lieve organisatie van de Landelijke Intocht, mag Sinterklaas dit jaar gewoon per stoomboot arriveren?