Nederland, Perestrojka en zwartwit vreugde

Een trotse vader mag geen foto’s maken van zijn dochter op wereldkampioen turnen of een musical. Schoolfoto’s worden geschoten, terwijl iedereen met de rug naar de camera staat. We mogen geen foto’s op het werk hangen, behalve als ze zijn overleden. En niemand zegt “nee”.

De bazen niet, de scholen niet. Dit is de nieuwe wet. Nou fuck you nieuwe wet, Ik wil dat je mooi bent en dat je later kan terugkijken op die mooie momenten. Of dat je dat meisje of vriendje herinnert van de lagere school en we terug kunnen kijken naar die schoolfoto waarop we gelukkig waren. Op één vergeelde foto staat mijn eerste lief. En ik herinner mijn eerste zoen en van alles gaat in mij om wat mij glimlachjes geeft. Wij waren gelukkig.

We gaan herinneringen wissen, foto’s wissen. Het is verboden. Het lijkt wel de DDR. De muur die ooit in Berlijn stond en er mensen angstig en verward van de wereld gescheiden werden. En niemand wist waarom? Niemand wist waarom zij niet mochten bestaan. Er is een herstructurering aan de hand. In 1985 werd dat in Rusland Perestrojka genoemd.

Vele foto’s mogen niet gezien worden van de wet van Privacy. Privacy is als je van me afblijft en mij vrij laat zijn, vrij in mijn mening, in mijn mens zijn en geen muur gaat bouwen. Staat er straks een agent bij het afval dat ik deponeer? Om te zien of ik het goed heb uit gesorteerd. Willen we de treinmachinist beboeten, omdat hij een minuut te laat op het station aankomt? En dan komt hij in het nieuws met een foto alsof het om een crimineel gaat. Soms wordt mijn mond gesnoerd voor ik iets heb gezegd in een vergadering. Allemaal angst.

Ooit hadden we in iedere buurt een gaybar waar ik graag kwam als hetero. Er was geen LGBT-beweging. Wij zijn de wereld steeds meer aan het verdelen. En dan lachen wij om Brexit? Wat is er gebeurd met liefde, vreugde en vrijheid? Wij lachten, hadden lief en zochten nergens iets achter. Een kind in een badje op de camping was een opgroeiend kind waar je trots op was. Op een oude vergeelde foto. Niet iets smerigs. Wij dachten niet na over iets onschuldigs. Tot er één grote vinger kwam, het verbood en de censuur langzaam in ons leven sluimerde.

Wij laten de overheid, onze bazen, social media en wetten ons leven bepalen, omdat er niemand opstaat die zegt dat het genoeg is geweest. Misschien is mijn mening zwartwit. Dat waren de eerste foto’s ook, maar jullie hebben de kleuren foto’s, herinneringen en schitterende eigenwaarde van heerlijke, mooie mensen gewist.