Mama zijn

Als een marionetpop bestuurd worden door je hormonen, verwachtingen en moederlijke aantrekkingskracht.

Is het voor jou ook herkenbaar?

In een winkel je aankoop afrekenen en deze aankoop vervolgens op de kassacounter laten liggen en met lege handen thuis komen.
Pas een jaar later concluderen dat je draak-periode niet aan de ander maar aan je hormonen toe te schrijven was.
Dat je zo aan het plannen en regels stellen bent om de omgeving maar onder controle te houden, terwijl die wereld toch wel met je aan de haal gaat.

Na een tijdje newbornmama te zijn, is het tijd om te evalueren hoe het je eigenlijk vergaat. In je omgeving wordt verwacht dat je je nieuwe rol goed hebt aangenomen, weer lekker yin en yang bent, volop je in je werk zit, je man tevreden houd en je sociale leven weer hebt opgepakt. Waar is die tijd voor jezelf gebleven die je vroeger in overvloed had?

Je stelt je man op de hoogte, je oppas constructie is zo opgebouwd dat jij een halve dag jezelf weer kunt horen denken.
Het is gelukt!
Èindelijk ruimte gekregen voor alone-time waarin je beenhaartjes weer gesnoeid kunnen worden, je persoonlijk geconstrueerde toren van pisa kleren uitgezocht en uitgewassen kan worden en je alvast aan je sinterklaarsurprise kunt beginnen te knutselen.

En nu raakt de logica zoek.
Ook al is er een red alert intern alarm gaande dat tijd voor jezelf toch echt een must is, toch…. zoek je je kind weer op om (niet wederzijds) te knuffelen, geïrriteerd te raken dat je kind nu even liever alleen wilt spelen, vervolgens uitgeput op de bank te ploffen en weer op te springen bij ieder signaal van interactie.
Met als gevolg dat je ‘s avonds met cactusbenen met je man in bed ligt voetje te wrijven, je toren van Pisa meer begint te lijken op een overhellende kleding-tsunami en je surprise wel heel erg op een kijkdoos met daarin het kado begint te lijken.

Maar wanneer de wanhoop nabij is, realiseer je je dat je eigenlijk gewoon de gelukkigste mama op aarde bent.