Mama is een inktvis

Geluk….misschien wel het meest ongrijpbare dat er bestaat.
Er zijn boeken over geschreven, ontelbaar veel theorieën op losgelaten, hele godsdiensten op gebaseerd. En toch. kan niemand in één zin samenvatten wat het inhoudt en wanneer ik geacht word dit te voelen?

Er zijn mensen die denken dat ze iets verkeerd doen, dat ze moeten streven naar een leven waarin ze 24 uur per dag gelukkig zijn. Als dat niet lukt, hebben ze het gevoel dat ze gefaald hebben en zullen ze nooit meer gelukkig zijn. Ik geloof daar niet in. Niemand is volgens mij 24 uur per dag, 365 dagen per jaar gelukkig.

Het gaat om momenten en die moet je koesteren. Niemand maakt jou 100% gelukkig, dat doe je zelf. Als je kind iets grappigs zegt, je zomaar om je nek vliegt of zegt hoe lief mama is, als een collega je een compliment geeft, je in het zonnetje geniet van sporadische ‘tijd voor jezelf’…. DAT zijn de geluksmomenten.

We leven in een wereld waarin je moet presteren om jezelf staande te houden. Een wereld waarin er van je wordt verwacht dat je alle ballen, hoeveel ook, tegelijktijdig in de lucht kunt houden. Als dat niet lukt, knakt er iets en voelen we ons een mislukkeling. Heeft dan niemand door hoe hoog die lat tegenwoordig ligt? Je bent moeder, echtgenote, werkneemster, vriendin en daarnaast zijn er nog hobby’s die een uitlaatklep kunnen bieden, positieve energie kunnen opleveren, maar ook tijd kosten. En in alle rollen moeten we perfect zijn, scoren, gaan voor de volle 100%. “Even wachten, mama moet dit nog doen, dat nog doen.” “Mama is een inktvis,” riepen mijn meiden dan.

Lange tijd heb ik gedacht dat ik faalde omdat ik me niet op alle vlakken volledig kon geven. Lag mijn volledige focus door drukte op het werk daar dan had ik het gevoel dat ik mijn kinderen tekort deed. En andersom.Totdat ik dit uitsprak tegen een collega en er volledige herkenning was. Er waren dus meer moeders die zich zo voelden, wat een openbaring! Iedere moeder kent wel het stukje van Brigitte Kaandorp waarin ze beschrijft hoe ze als moeder tig keer volle goede moed met haar zoontje de deur uit probeert te gaan. Steeds gebeurt er iets waardoor ze een half uur later nog steeds niet weg is. Hilarisch omdat het zo herkenbaar is. Het stukje begint met een uitspraak wanneer je ’s morgens een moeder met een kind op de fiets ziet, je vooral even moet stoppen om beide duimen op te steken.Zo waar en ook soms gewoon nodig. Laten we onszelf maar eens zo nu en dan een schouderklopje geven, niemand anders doet het.