Laten we dapper zijn (over zelfmoord)

Ik nam afscheid van het meisje dat 13 jaar geleden mijn beste vriendin was. Met wie ik lief en leed deelde, met wie ik heb gelachen en gehuild. Geruzied. Geknuffeld. Gedanst. Gefeest. Gezwierd. Geleefd.

Het meisje dat mij voor mijn 17e verjaardag een zilveren ring cadeau gaf die ik draag op het moment dat ik dit typ.

De vrouw die ik uit het oog ben verloren en met wie er geen verloren tijd meer in valt te halen, omdat ze een eind aan haar leven heeft gemaakt.
Wat ben ik vreselijk verdrietig.

En wat frustreert het mij dat ik zo verdrietig ben. Ik vind het zo misplaatst. Ja, ik hield van haar, heel veel, maar ik had gewild dat ik die energie, de kracht van mijn pijn nu, in haar had gestoken bij leven. Ik beeld me niet in dat dat iets aan haar keuze veranderd zou hebben, maar het zou wel uit hebben gemaakt.

De vrouw die nu niet meer is dan stof en herinneringen, was enorm geliefd bij heel veel mensen. Ze leefde intens en er werd intens van haar gehouden. Ik ken niemand die zo van het leven weet te genieten als zij kon. En toch was dat niet genoeg. Was het verdriet groter. De pijn sterker. Het gebrek aan eigenliefde uiteindelijk meer relevant.

En één van de dingen die me dwars zitten, is dat ik die kant van haar kende. Ik heb me niet alleen laten verblinden door het stralende licht dat zij wierp, maar ik had ook de schaduwen gezien. Ik heb haar er naar gevraagd, niet voldoende vind ik nu, maar ik wist er van. Ik vraag me af hoeveel anderen, hoeveel van de mensen die zij nu om zich heen had, zich bewust waren van die schaduwen. En of dat uit zou hebben gemaakt.

Ik geloof dat iemand die zelfmoord pleegt het al lange tijd moeilijk heeft, met dingen worstelt die erg zwaar op hem of haar drukken, en ook dat dat niet altijd goed te zien is. Als ik kijk naar die vriendin, als ik kijk ook nu naar mezelf, dan weet ik dat er ondanks die zwaarte eigenlijk ook altijd wel momenten van meer lichtheid en van toch nog kunnen genieten zijn. Mensen zijn zo veerkrachtig. En dat is goed en belangrijk, maar ook gevaarlijk. Het is lastig voor mensen om je heen om te bevatten hoe slecht het met je gaat als ze je dezelfde dag nog om iets hebben zien lachen. En toch is dat wat er nodig is. Net zoals we in staat moeten zijn om voorbij pijn te zien om te kunnen helen, moeten we in staat zijn om voorbij het levendige, lichte van de anderen om ons heen te kijken om ook hun donker te kunnen waarnemen. Als dat niet kan, raken we degenen van wie we houden misschien wel kwijt, zoals ik haar.