KreaDoe het toch niet

Ja hoor, de KreaDoe is weer begonnen in de Jaarbeurs Utrecht. Na het Lego-Leger van (groot-)ouders met (klein-)kinderen, die bovenop de toegangsprijs van 19 euro per (kinder-)hoofd helemaal zijn leeggetrokken door de beurs-standhouders met exclusief alleenrecht op de “beursaanbiedingen” is het nu weer de tijd van Tante Bep en Tante Toos die samen een dagje inspiratie komen opdoen voor creatieve bezigheden tijdens de donkere wintermaanden. Ik merk het meteen op de terugweg naar huis. Wat normaal gesproken een rustige wandeling naar station Utrecht is, verandert vandaag in een helletocht tussen hordes zelf-gemacrameede dames die tassen en zelfs rolkoffers vol “leuke beursaanbiedingen op het gebied van creatieve zelfontplooiing” met zich mee voeren. Met moeite kan ik me tussen hen door wurmen en moet daarbij ook het tirannieke takkenherrie voortbrengende draaiorgel omzeilen, dat pontificaal midden op de blindengeleidestrook staat. Op het station blokkeren de dames (nooit heren!) de toegangspoortjes met hun spullenboel, want hun ov-chipkaart zit natuurlijk helemaal onderin die tas met knutselfrutsels. Eenmaal in de trein installeren ze zich in een 1e klasse stilte-coupé en beginnen enthousiast tegen elkaar te tateren over de workshops geblindeerd achteruit borduren en onderwater origami. Er iets van zeggen is zinloos, want de kans dat ze nog ergens anders gaan zitten is zeer klein, en als ze het toch gaan doen wordt een lawaaierige, langdurige vertrekprocedure. Dus de koptelefoon op standje “metal” is mijn zelfgekozen oplossing, maar hier helpt zelfs geen noise-cancelling koptelefoon. Ze praten echter ook vooral met hun handen (ja, dat heb je met die crea Bea’s) dus voor echte rust moet ik ook nog de krant zo breed mogelijk uitvouwen en tussen mij en de handwerk-Hannekes manoeuvreren. Dat valt nog niet mee met zo’n tabloid, en al worstelend verlang ik stiekem terug naar het vroegere broadsheet-formaat.

Eenmaal thuis word ik enthousiast begroet door mijn vriendin. “Kijk eens wat ik vandaag zelf in elkaar geknutseld heb?”. In de hoek staat een blinkende basgitaar, waar Leo Fender zelf een puntje aan kan zuigen. Ik geef haar een dikke zoen en complimenteer haar met dit kunststukje.

Ach, wat zijn ze toch leuk, die creatieve vrouwen.