Iets

Vloggers zijn de nietskunners van deze tijd. Typ in Google "hoe wo" in en de eerste suggestie die je krijgt voorgeschoteld is "hoe word ik rijk". Veelzeggend. Rijk worden, dat willen we. En snel een beetje. Hoe? Doet er niet toe. Als we er maar niet veertig uur voor hoeven te ploeteren. Werken voor je centen, dat is al lang achterhaald. Waarom op kantoor gaan zitten als je ook geld kunt verdienen met je smartphone? Je hoeft er niets voor te kunnen. Geen functie-eisen, geen opleidingsniveau. Je hoeft alleen maar een stukje van je privéleven op straat te gooien.

That’s it.

Zo zijn er inmiddels hordes jongetjes en meisjes die dromen van een YouTube-carrière. Ze kunnen (nog) niets, maar dat hoeft dus ook niet. Ze kijken naar "sterren" als Famke Louise en dromen over beroemd worden en volgers hebben. Veel volgers. Want volgers, dat betekend geld. Dat we hierbij de rol van pa en ma niet over het hoofd moeten zien, werd onlangs duidelijk in de documentaire "Mijn dochter de vlogger". Een meisje van negen dat iets tien keer overnieuw doet, omdat het volgens haar moeder nog nét iets beter kan. Een vader die buiten beeld de Paul Verhoeven loopt uit te hangen en te pas en te onpas aanwijzingen geeft.

De plaatsvervangende schaamte droop hier van het laptopscherm.

De documentaire was eigenlijk een bevestiging van een sterk vermoeden, namelijk: het zijn niet de kinderen zelf met de grote ambities. Nee. Dat zijn de ouders. Die willen het nog duizend keer liever. Vroeger waren het ellenlange pianolessen, zeven per week, in de hoop dat er een Mozart van je te kneden was. Nu hebben we te maken met een nieuwe generatie. De zachte dwang in de richting van topsport heeft plaatsgemaakt voor ouders die bereid zijn zelf in de keuken te staan. Ze hebben er geen moeite mee om alle vrije weekenden op te offeren voor dat ene doel: een zoon of dochter die kan leven van de camera. Die herkent wordt op straat, die handtekeningensessies geeft. Die gevraagd wordt om zijn mening als tafelheer bij De Wereld Draait Door. Alles voor een tikkeltje roem. Beroemd worden: wie wil dat nou niet?

Misschien was die vorige generatie dan zo slecht nog niet. Je kinderen pushen om aan topsport te doen klinkt verkeerd, maar in dit perspectief valt het mee.

Topsporters, die kunnen tenminste nog iets.