Eureka! :-)

Joepie, er komt een pil tegen liefdesverdriet lees ik zojuist. Kijk, dat is nou eens een bericht waar ik iets mee kan en wat me verblijdt. Mijn vorige column kan ik wel aan de wilgen hangen want ik hoef niet meer mijn stinkende best te doen om alles los te laten. Ik hoef niet meer speciaal naar een andere omgeving af te reizen om maar te proberen van mijn verdriet af te komen. Scheelt flink wat in de portemonnee en dan had ik gewoon een andere keer kunnen gaan als ik juist kiplekker in mijn vel zat. Misschien zelfs met een nieuwe vriend want als ik dan toch geen liefdesverdriet had kon ik ook gewoon linea recta door naar de volgende partner, net zo makkelijk. Was al die ellende me bespaard gebleven want er bestaat een doodsimpele oplossing voor; een pil! Jammer dat het niet dit jaar al op de markt is gebracht maar goed, als ze een proefpersoon zoeken om het ding te testen dan stel ik mij graag kandidaat. En als het bij mij werkt nou dan is het zeker een geslaagde pil! Bij mij duurt liefdesverdriet namelijk een eeuwigheid en het gaat heel diep dus ik ben volgens mij de perfecte kandidaat om het middel te testen.

Het zou toch wat zijn zeg. Hup, een pilletje in je mik en het is voorbij met alle ellende, alle tranen, al het piekeren en al het hopen tegen beter weten in. Uiteraard zul je dan ook niet meer allerlei acties gaan ondernemen om je lief toch maar tot inkeer te laten komen. Dat is op zich misschien nog wel jammer want ik heb best prachtige, al zeg ik het zelf, brieven en gedichten geschreven aan hem. Uiteraard allemaal handgeschreven want je bent een romanticus of je bent het niet.
Een heel fotoboek heb ik zelfs gemaakt ter herinnering aan onze relatie, compleet met mooie teksten erbij en keurig vanaf het prille begin tot aan het trieste eind. Uren en uren heb ik daar ingestoken om eerst een selectie te maken van al het fotomateriaal, dit af te laten drukken, vervolgens nog een tweede selectie moeten maken omdat ik veel teveel foto’s had en uiteindelijk alles in de juiste volgorde in het album plakken. Daarna heb ik het mooi ingepakt (jawel, hartjespapier…), opgestuurd, om vervolgens tot het besef te komen dat ik wel een extra exemplaar had kunnen maken voor mezelf. Nu heb ik niets! Oh oh, ik ben mij er ook eentje en kan daar stiekem eigenlijk wel om lachen, tussen het (liefdes)verdriet door dan.
Hm, als ik er zo eens over doordenk dan ga ik toch twijfelen of die pil wel iets voor mij is. Ach weet je, laat ook maar….ik kom er wel doorheen.