Een hopeloze romanticus

That’s me! Ik ben hooggevoelig, heb een levendige fantasie, ben een dromer, soms een tikkeltje naïef en daarnaast ben ik dus ook nog eens een VRESELIJKE romanticus. Jawel, vreselijk is helaas bij wijlen het juiste woord! Het lijkt zó niet meer van deze tijd om nog te geloven in de liefde, in de prins op het witte paard (oké, in zijn auto, ik ben een moderne romanticus) en in een happily ever after. Zo geloof ik ook dat niet één mens slecht geboren wordt en dat elke vorm van negativiteit zijn oorsprong vindt in een diepgewortelde angst. En dat deze angst, onze grootste vijand, het beste bestrijd wordt met liefde, het krachtigste wapen wat er is.

Ik weet het, ik lach mezelf ook wel eens uit en vraag me dan af of ik niet per ongeluk in het verkeerde tijdperk terecht ben gekomen. Waar is die verrekte tijdmachine toch als je hem nodig hebt? Waar menig vriend/vriendin zich bezig houdt met vluchtige (seksuele) contacten of open relaties, geloof ik nog heilig in de echte, zelfs eeuwigdurende, liefde.

Nu voel ik al van kinds af aan dat ik anders ben dan anderen. Ik schaam me daar niet meer voor maar makkelijk is het niet altijd. Vooral mijn gevoelswereld want ik beleef alles zo intens, of dit nu mooie momenten zijn of verdrietige. Uiteraard is het eerste heerlijk en ik kan dan ook extreem genieten van de kleine dingen in het leven. Zoals op een herfstdag, na een lange wandeling in de natuur, samen gezellig ergens zitten met een kop dampende chocolademelk (mét slagroom!). Het kan mij heel gelukkig maken. Of zoveel lol hebben met elkaar dat de tranen over je wangen rollen van het lachen, dat is puur genieten. Maar het omgekeerde daarentegen is absoluut geen pretje want als ik verdriet heb dan gaat het ook diep!!! En toch, als ik kon kiezen dan zou ik niet willen veranderen, hoe irritant ik mezelf soms ook vind, en anderen mij waarschijnlijk ook… Ik blijf nu eenmaal de overtuiging houden dat mijn droomleven bestaat.

Ik bespreek de column onder het eten met mijn ouders en mijn vader oppert; ‘Eindig dan met de vraag: Of ben ik misschien gewoon een onbenul? Dan kan de lezer dat zelf invullen.’ We liggen alle drie in een deuk. Gelukkig ben ik een romanticus met de nodige humor en zelfspot. Dan zegt hij ineens serieus: ‘Beloof me 1 ding; dat je nooit zult veranderen want dit ben jij en ik ben ontzettend trots op jou’.
Ahh, wat lief! ‘Wees niet bang pap, ik zal altijd die vreselijke, belachelijk irritant hopeloze, maar wel lieve romanticus Imka blijven.’ 🙂