Een gaatje voor zuurstof

11 oktober is voor velen een dag die naar de twaalfde onderweg is, maar niet voor degenen die zich gezien voelen als er ergens een regenboogvlag aan de gevel wappert.

Als scenario student op de filmacademie is alles fictie. Wat er van mijn werkelijkheid in zit, weet alleen ik. Op deze dag is er voor mij geen ontsnappen aan de realiteit. Elk jaar drukt deze dag een aantal persoonlijke sleutelmomenten onder mijn neus. Bij die momenten denk ik aan de mensen die beter hadden moeten weten, maar ik denk veel liever aan m’n neef.

In de huiskamer, achter de enige computer in een strenggelovig huishouden. Daar zat ik, als 15-jarig jochie mijn Hyvesprofiel te pimpen. Plotseling werd er een chat geïnitieerd door mijn Neef. Acht jaar ouder dan ik, al tijden niet gezien of gesproken en verhuisd van het Zeeuwse platteland. Hij had aan mij gedacht. Na de gebruikelijke koetjes en kalfjes vroeg hij naar m’n geaardheid. Blozend en bozig antwoordde ik eerlijk dat ik dit nog niet wist en kapte ik het gesprek geschrokken af. “Hoe weet hij dit?! Door wie is hij ingeschakeld? Waar bemoeit hij zich mee!”

Hij prikte voor het eerst door mijn schulp heen. Drie jaar later stuurde hij mij een berichtje op Facebook. Hij vroeg of ik al voor mijzelf had gekozen. Een nieuw gaatje. Het deed pijn, maar daardoor had ik zuurstof en wist ik dat ik er niet alleen voor stond. Dat bleek later essentieel.

Een jaar later. Een dal verder. Verliefd, angstig en passief brandde ik op aan het gevecht met mijn geaardheid. Op een dag werd ik wakker om mij weer naar een homofobe stage te slepen. Ik slenterde de trap af naar de badkamer en dacht: Wat ben ik nou eigenlijk allemaal aan het doen? Ik doe niets waar ik blij van word. Toen was ‘de keuze’ gemaakt. Roekeloos stopte ik met mijn stage, niet veel later vertrok ik van het streng-christelijke mbo.

Eindelijk beantwoordde ik zijn Facebookbericht. In no-time kreeg ik een antwoord. Een week later zat ik in de trein, richting Utrecht, om met hem af te spreken. Het was de start van een weg naar een waardig en fijn leven.

Wat ik van de term ‘uit de kast komen’ vind, is ondergeschikt aan wat jullie als lezer met de Coming-Outdag doen. Neem een voorbeeld aan m’n neef. Ken je iemand in je nabije omgeving die met zijn of haar geaardheid worstelt? Stuur dat berichtje. Laat weten dat ze bij je terecht kunnen. Het kan iemands leven veranderen.