De no-shame mentaliteit

We kennen het allemaal wel, dat ene awkward-moment. Die ene keer dat je net uit je bed komt, je geen make-up op doet en toch de deur uitgaat en dat dan net je crush de kassière is bij de supermarkt. Of gewoon die keer dat je struikelt in een drukke trein. Het is bij iedereen bekend en we schamen ons kapot. Maar ik zal je vertellen, dat hoeft helemaal niet. Als we er allemaal gewoon normaal over doen is het oké. Maar nee, we zijn altijd bang voor onze eigen domheid. Ik maak zulke awkward-moments dagelijks mee, dus ik begin te leren de welbekende no-shame mentaliteit in mijn dagelijks leven toe te passen.

Het begint bij mij altijd in de trein. Ik en de trein zijn geen beste vrienden. Als ik alleen moet reizen, gaan er altijd dingen mis. Ik zal maar even beginnen met die ene dag dat ik naar een vriendin in Amsterdam ging. De hele heenweg ging fantastisch. Ik hoefde niet over te stappen en dus leek mijn reis heel makkelijk. Over de intercom hoor ik iemand zeggen dat we bij station Amsterdam zijn en ik loop alvast naar de deur. En ik maar wachten tot die deur opengaat. De trein staat echt al stil. Mensen stapelen zich langzaam op achter mij. Ik wacht maar, draai me om en lach even lief. De deur gaat nog steeds niet open. Ik snap het niet. Ineens tikt iemand me op de schouder, nadat hij minstens een half heeft staan wachten achter mij. Hij wijst naar het blauwe knopje naast de deur. Ik lach en doe alsof ik het allang gezien had. TUURLIJK! De deur gaat open met een druk op de knop! Ik druk snel op de knop, bij bussen hoeft dat helemaal niet, maar de deur gaat nog steeds niet open. Ik druk nog een keer. Maar na weer een tijdje komt hij naast me staan, drukt op de GELE-knop en de deur opent vanzelf. Ik schaam me rot. Ik heb al deze mensen laten wachten. Met een verlegen lachje verlaat ik dan eindelijk als eerste de allang stilstaande trein.

Elke keer als ik nu met de trein reis, kan het niet laten om, als ik de deur open doe, even aan iedereen te laten zien dat ik weet dat je op het knopje moet drukken. En elke keer als ik nu iets doms doe, zoals de roltrap op lopen die naar beneden gaat terwijl je naar boven moet, steek ik mijn kin in de lucht en zet ik de no-shame mentaliteit aan.

Als ik het zo terug lees, word ik er heel vrolijk van. Twee dingen die ik van deze bijzondere momenten heb geleerd: 1. de meest mooie herinneringen zijn gemaakt en 2. ik ken no shame meer. En natuurlijk dat ik op het knopje moet drukken voordat de trein opengaat. 🙂