De klok terug

1461. Zo rond dat jaar werd Erasmus geboren. Je weet wel, die van die satire “De lof der zotheid”. Maar jij kent hem vooral van die laan in Nijmegen. Waar je langskwam om mij in het ziekenhuis op te zoeken, waar ik als tienjarig kind zes weken ter observatie lag.

1461. Zoveel dagen is het alweer geleden. Je moet weten dat er intussen van alles is gebeurd. Het lijkt wel een ode aan de zotheid. Als ik de satire moet geloven, wordt de wereld geregeerd door twee kinderen. Het ene heeft geen verstand van economie en moet terug naar school, het andere komt uit Zweden. Je weet wel, het land van die popgroep van wie A zegt moet B zeggen en omgekeerd. Inderdaad, ze reist als een Super Trouper de wereld rond om te vertellen dat onze generatie er een supertroep van maakt. Echt, het is S.O.S. als ik haar rampscenario’s hoor. Zo te horen heet ze Greta Doemberg.

Twee kinderen. Dat was ooit jouw grootste wens. Helaas besliste een macht, groter dan die van ons, dat ik geen broertje of zusje mocht krijgen. Ik heb uiteindelijk besloten om een geesteskind te creëren. Een boek over een jongen die geen zusje heeft. Die een meisje ontmoet dat geen broertje heeft. Ze houden samen van dezelfde muziek en worden drie jaar later eindelijk verliefd op elkaar. Maar het is een liefde die gedoemd is te mislukken en in een grote leegte eindigt.

Het is mijn manier van even terug in de tijd gaan, al is het soms maar voor een uurtje. De Focus op Tommy en Sylvia. Een verhaal over Venus, Earth and Fire, over twee Outsiders aan de Sandy Coast; hij een Mighty Joe, zij een Supersister gezegend met een Golden Earring. Soms denk ik dat die literaire capriolen spontaan uit een paar liter air zijn komen vallen. Maar iets in me zegt dat ik die van jou heb geërfd. Daar ben ik je dan heel dankbaar voor en nu ik dit zo schrijf, vind ik het zo erg dat jij al moest gaan voordat mijn geesteskindje zou komen.

Het is nu vrijdag 25 oktober. Aanstaande weekend mag ik echt even tegen de tijdstroom in, al is het maar voor een uurtje. In mijn Kayak, Wintertime.

25-10-’15. Vijfentwintig min tien is vijftien. Dat is een waarheid. Net zoals ik wel de klok terug kan zetten, maar niet de tijd. En dat ik ondanks alles na vier jaar soms nog steeds die grote leegte voel. Lieve moeder, op zulke momenten mis ik je zo…