Beschuitrestaurant

Wachten op de bus voor het station, speelplaats van de gekkies zonder thuis. Benen over de vuilniszak gedrapeerd, vervaarlijk leunend tegen een lantarenpaal die aan het busasfalt grenst, heeft de muisneusvrouw het ene na het andere goede idee. “Een beschuit restaurant” roept ze, ”daar kan je de man van je dromen tegenkomen, voor maar 9 euro 99!”

Dan tumult op rechts, het godverdomme vrouwtje komt de stationskebab uitrollen. “Godverdomme vuile tyfuslijer”, lispelspuugt ze tussen haar overgebleven tanden door. “Ik ken jou wel tering mongool, godverdomme”.

“Een magnetron restaurant”, roept muis enthousiast, “daar kan je je eigen prakkie opwarmen, voor maar 6 euro 99, mevrouw!”. “Godverdomme, godverdomme, godver, godver, godverdomme”, zingsmekt het vrouwtje voor me langs. “Hou je bek klootzak!”, braakt ze de zachtjes huilende man toe, die krampachtig een krant als een supermancape om zich heen klemt.

“Komt u naar het beschuitrestaurant mevrouw?”, vraagt de spitssnoet terwijl ik naar mijn bus sjok. “Nee”, zeg ik, “ik heb de man van mijn dromen al gevonden”. Er verschijnt een lach in slowmotion op de grijze snoet. “En dat voor maar 9 euro 99 he!”, grijnst ze. “Top he!”, roep ik haar over mijn schouder toe. Als de bus wegrijdt steekt ze beide duimen omhoog, ik duim haar terug. Ze moest eens weten dat de man van mijn dromen gratis was!