Vals

Op Facebook zie ik een vreemde foto voorbijkomen, het heeft iets weg van een altaar met een dode cavia.
Verdomd, op de schoorsteenmantel, naast de foto van oma, ligt een dode cavia opgebaard in een rietje mandje omringd door kaarsjes en een vaasje bloemen.
Charley de Cavia mocht altijd mee in bad, maar gisterochtend gleed vriendin A. uit, boven op haar cavia.
Ontroostbaar en verslagen, volgde er
een lang condoleance register op Facebook.
Ik lees:
‘Veel sterkte met dit verlies’ en ‘waarom nou jij?’
Ik wil ook iets aardigs schrijven, maar ik kan het niet.
Daarna zie ik een filmpje van vriendin X, vijfenvijftig lentes jong fanatiek met een grote kogel tussen haar strakke benen zwaaien, want strak is ze, eerlijk is eerlijk!
De angst voor het ouder worden gutst uit haar poriën.
‘Jaaaa!’ roept ze hijgend, ik heb een vrije dag vandaag, maar dat betekent niet dat ik niets doe!’
Ze moet dus “iets” doen, maar oud worden gaat volgens mij vanzelf en ik vraag mij af wat is er mis is met gewoon een keer lekker NIETS doen?
Ik scroll nog even verder waarin dezelfde vriendin bloedserieus verteld dat ze voor €600,- het geheim van haar wereldlichaam met mij wil delen.
Ik schiet in de lach en gier het uit, de tranen biggelen over mijn wangen, de pijn in mijn buik wordt ondragelijk en rol bijna van de bank. Heerlijk! Tijdens deze Facebook sessie heb ik dus zeker 15 calorieën verbrand en tegelijkertijd ook mijn schuine buikspieren getraind.
Helemaal gratis!

Vanmorgen voelde ik mij toch een beetje schuldig betreffende het ongetekende condoleance register, dus heb ik zojuist een nieuwe cavia voor vriendin A. gekocht, is ze die ouwe zo vergeten.