Treinvrienden

Met een oververhit hoofd van het fietsen stap ik de trein in. Ik heb hem weer gehaald! Vluchtig kijk ik de coupé in, is er genoeg ruimte of moet ik er eentje verder zoeken? Na een tweezit te hebben gevonden waar ik ongestoord voor me uit kan staren gaan mijn jas en vest uit, even afkoelen van het fietsen.

Bij het eerstvolgende station voel ik mezelf van binnen balen omdat er iemand een stoeltje naast mij heeft ingenomen. Hij praat niet, zit daar in zijn eigen wereld, oortjes gaan in en tot zover mijn bondgenootschap met mijn nieuwe buurman. Elke dag dezelfde ongemakkelijke situatie waarbij je weer een mooi verhaal misloopt.

Als ik geluk heb stapt er een oudere meneer of mevrouw in. Ineens beginnen ze tegen me te praten en ontstaat er een mooi gesprek. Over vroeger, over de dag van vandaag of over de successen van de afgelopen week. Soms zelfs over de moeilijkheden in het leven. Ik geniet van dit gesprek, ondanks dat ik zelf altijd zoek naar een plekje waar ik alleen zit.

De tijd gaat veel sneller voorbij met een tijdelijke treinvriend. Je kent ze even en ziet elkaar misschien nooit meer.

Dan vraag ik me wel eens af, waarom knoop ik zelf dat gesprek met niemand aan? Voor mijn gevoel zitten jongeren helemaal niet te wachten op sociale mensen in de trein. Iedereen stopt de doppen in de oren en verdwijnt in zijn eigen wereld.

Tegelijkertijd lees ik ook regelmatig dat jongeren eenzaam zijn. We zijn met onszelf en onze eigen vrienden bezig, kijken weinig om naar vreemden en leven achter de dichte voordeur.

Is een mobiel belangrijker geworden dan de mensen om ons heen of weten wij ons geen raad meer met de situatie? Persoonlijk durf ik best te zeggen dat ik geen idee heb hoe ik een gesprekje begin en uit ongemak duik ik mijn mobiel in. Ik zal vast niet de enige zijn en verlang eigenlijk best naar leuke inspirerende mensen.

Als je dit leest dus een open uitnodiging, tref je mij in de trein zal ik graag een gesprekje voeren. Een hallo, voelt al als een goed begin. Alles is beter dan stilzwijgend een uur naast elkaar naar een schermpje staren. Ik beloof dat ik niet zal bijten, geen uren door zal zeuren en je zal respecteren als je rustig de krant wil lezen. Ik zie je in de trein!