‘t Betere broertje van de Wereldman

Na ruim tien jaar zag ik hem weer eens voorbij komen. Vroeger het drukste jongetje van de klas, nu alleen nog druk bezig om de mooiste man van de wereld te worden. We waren beste vrienden tot opleidingsniveau een rol begon te spelen. "We kwamen ieder in een ander milieu terecht", zegt de snob. Zo verwaterde zeven jaar vriendschap.

Zijn motto is om gewoon jezelf te blijven. Dat klinkt mooi, maar ook te makkelijk. Juist voor een driftig jochie dat knap veranderde in een gedisciplineerde man. Ergens tijdens die verandering kwam ik zijn broertje nog tegen – een oude bekende die zich vreemd gedroeg. Het was in een parkje waar hij er met mijn voetbal vandoor ging. Een nieuw en exclusief model, alhoewel hij dat waarschijnlijk niet wist. Hij fietste weg en ik had hem kunnen stoppen, maar ik maakte duidelijk dat ik geen zin in dit spelletje had. Het leek een flauwe grap waar ik de humor niet van inzag. Het bleek echter verre van een practical joke. Hij keerde terug zonder bal en mét het idee om op de vuist te gaan. Ik bedankte vriendelijk.

Waar kwam deze agressie vandaan? Was het pure verveling? Of was het iets persoonlijks na al die jaren dat ik bij hun thuis over de vloer was geweest? Het voelde als een verrassend verraad.
Gewoon jezelf blijven. Te mooi, te makkelijk. De grote broer bewijst juist dat je niet jezelf moet blijven, maar een betere versie van jezelf kan worden. Hopelijk, met hem als voorbeeld, heeft die diepere wijsheid zich in ieder geval al vertaald in een beter broertje.